(For an English translation, please scroll down)
“Whoever you are, I have always depended on the kindness of strangers”
Hitchhiken van Tokio rond Hokkaido en terug.
Dit keer een verhaal over Sjakoera Jongenelen en David Topol over hun lift- avontuur van Tokio rond Hokkaido.
Na vorig jaar van Nederland naar Japan gefietst te hebben, plaatste ik, Sjakoera Jongenelen (22jaar), op 24 juni 2013, op www.couchsurfing.org de vraag of er iemand was die met mij zou willen liften vanuit Tokio rond Hokkaido voor een kleine twee weken. Couchsurfing is een initiatief van een aantal mensen waarbij je oproepjes kan plaatsen voor reisgezelschap, je een kamer kunt aanbieden ter overnachting of je profiel bijhouden als reisverslag zodat anderen kunnen zien waar je bent geweest. Na twee dagen antwoordde David, een 19- jarige jongen uit Melbourne, Australië dat hij wel interesse had. We spraken af, besproken de route, namen de volgende morgen de metro zo ver mogelijk Tokio uit en begonnen onze trip.
Dag één, van Tokio naar Sendai, 27 juni 2013
In de ochtend hadden we moeite de entree van de tolweg naar Hokkaido te vinden, maar na twee uur rondlopen en een half uur wachten kregen we onze eerste lift van een vrachtwagen. Onze eerste dag liften ging hartstikke goed, we kwamen precies op de helft van onze route naar Hokkaido terecht in het plaatsje Sendai. We kwamen erachter dat de steden- of dorpjes in Japanse karakters opschrijven voor meer aandacht zorgde. Ook hielp het vaak om mensen op de man af te vragen(of gebaren) of je met ze mee mocht rijden: waar diezelfde mensen anders nooit gestopt zouden hebben. Af- en toe was het best een half uur of drie kwartier wachten: steeds korte tripjes van twintig kilometer gekregen, Tokio uit, van zakenmannen.
Op een gegeven moment kwamen we een koppel dat de dag ervoor getrouwd was op een eiland in Midden- Amerika, overnacht hadden in Tokio en op weg naar Sendai waren. Ze trakteerden ons op lunch(we wilden betalen maar ze duwden ons constant weg) en drie uur verder kwamen we terecht in hun ouderlijk huis, waar diner voor ons klaarstond, we namen een warme douche en bleven logeren: ontzettend lief.
Dag twee, van Sendai naar Sapporo, 28 juni 2013
Na het ontbijt reden we nog wat rond in Sendai met het bruidspaar, namen foto’s in de befaamde purikura, kregen alweer lunch om vervolgens afgezet te worden langs de snelweg, het meisje kreeg net als haar moeder tranen in d’r ogen bij het afscheid, zo lief. We kwamen erachter dat de beste plekken om een lift te krijgen, tankstations of wegrestaurants zijn langs grote (snel- of tol)wegen. Steden- of dorpen opschrijven die niet zo ver lagen van waar we langs de weg stonden, hielp ook wel: in de auto vroegen we dan waar de persoon zelf heenging en of we misschien tot daar mee konden rijden.
Na twintig minuten kregen we een lift van twee uur van een kunstenaar, vervolgens een lift van een vrachtwagenchauffeur die ons naar de ferry- terminal in Aomori bracht.
Dag vier, Daisetzun- Asahidake, 30 juni 2013
Diezelfde vrachtwagenchauffeur bleek ons op te wachten op de parkeerplaats in Hakodate toen we de ferry afliepen: hij gaf ons een lift naar Sapporo. Na gekampeerd te hebben stonden we bij de expressway en werden opgepikt door drie schattige vrouwen, vervolgens een man die de Beatles voor ons draaide op weg naar Daisetzun- Asahidake.
Aangekomen begonnen we de hoogste berg van Hokkaido te beklimmen en bereikten na tweeënhalf uur de 2291m top. Waar we ons tent opzetten en de nacht spendeerden, de volgende ochtend begonnen we om vijf uur s’morgens met de hike terug. Het was ontzettend mooi en overweldigend.
Dag vijf, van Daisetzun- Asahidake naar Kitami, 1 juli 2013.
We kregen een lift naar Biei, onderweg naar Akihawara, het bleek een dorp te zijn met enorme bloemenvelden om zich heen: we maakten een klein uitstapje naar de prachtig gekleurde bloemenvelden met besneeuwde bergen op de achtergrond.
Na Biei kregen we een lift naar Kitami maar twintig kilometer voor de stad reed de beste jongen over een baksteen heen en kreeg een lekke band. Dit terwijl hijzelf niet eens naar Kitami hoefde maar enkel voor ons drie uur naar de stad had gereden. Tijdens het wachten op de wegenwacht zei hij “sorry dat mijn rijkwaliteiten niet goed zijn” en stond hij erop de taxi te betalen, toen we duizendmaal onze excuses aanboden voor het ongemak antwoordde hij “later zal ik hierom lachen. Ik maak leuke verhalen om na te vertellen op deze manier”, dat vond ik wel een mooie manier om ernaar te kijken. Door de taxi werden we afgezet bij centraal station, waar we terechtkwamen in band- en dansrepetities van jongeren: ze begonnen met ons te praten en dansten en maakten muziek voor ons.
Hier doe je het voor: om in totaal onverwachte situaties te komen en je erin te kunnen vinden. Ik kom uit een dorp vlakbij Rotterdam en ik heb er geen idee van dat iemand aan de andere kant van de wereld ieder weekend repeteert in het treinstation. Je leeft beide je eigen leven, totdat je elkaar ontmoet en iets moois deelt voor de eerste en meteen de laatste keer.
Dag zes, van Kitami naar Lake Kussharo naar Akan Kohan, 2 juli 2013.
Om zeven uur kregen we een lift naar Akan nationaal park van zowel een militair, als een vrouwtje en een geweldige ‘gekke’ jongen die constant in zichzelf aan het praten en aan het lachen was: bleek dat hij vijf maanden door Japan aan het rondrijden was in z’n rommelige auto. Bij geweldig mooie meren aangekomen en een koude duik genomen.
Vanaf de meren kregen we een lift van een man in een busje die ons een rit gaf van anderhalf uur, over bergen heen, naar Akan Kohan: terwijl hijzelf de totaal andere kant opmoest en dus enkel voor ons naar de stad was gereden! We gingen een hotel in toen er werd omgeroepen dat er een gratis parade zou zijn, wij er natuurlijk heen, we kregen fakkels in onze handen geduwd en liepen met muziek op de achtergrond de straat in waar de ainu- invloeden nog te zien zijn, ik voelde me een beetje Indiana Jones. De straat was prachtig!
Dag zeven, Mt. Me- Akan naar Kuchiro, 3 juli 2013
In de ochtend zijn we zes kilometer wezen liften met een lief oud vrouwtje dat ijsthee voor ons had gehaald. We zijn Mt. Me- Akan op gehiked, ik kreeg een orgasme toen ik het pad vlak naar de top opliep: het was ontzettend bebost en af- en toe kon je boven de struikbomen uitkijken en kon je mooie bergen- en meren zien. Het was niet eens zo hoog maar onwijs prachtig.
Toen we weer beneden waren, vroeg David een koppel waar ze heen gingen en of we misschien mee mochten rijden, dat mocht! Tien minuten later hadden ze ijsjes voor ons gekocht, tien minuten later vroegen ze of we thee wilden drinken bij hen thuis en na ’t theedrinken vroegen ze of we wilden douchen en of we misschien wilden blijven logeren. Ze bestelden een grote kom sushi voor diner met groentes, soep, sake, bier en sorbetijs: ontzettend lief en mooi! Japan is geweldig, de natuur in Hokkaido is adembenemend en de mensen zijn kawaii.
Dag acht, van Kuchiro naar Shiaroi, 4juli 2013.
Het koppel had soba voor ontbijt gemaakt omdat ik had gezegd dat ik iedere dag soba at, toen hun dochten binnenkwam tijdens ontbijt schrok ze van ons, haha.
Gelift met een man die ging vissen voor vijf dagen en door verscheidene (zaken)mannen die geen engels kenden, vervolgens door bouwvakkers die samen de grootste lol hadden en ons afzetten bij een motel/onsen met Oost-Europese uitstraling in Shiaroi, toen het plensregende en we zeiden dat we wilden gaan kamperen. Toen we bij ze in de auto gingen zitten hadden we beide zoiets van, waar zijn we in ’s hemelsnaam in terecht gekomen? Ze maakten foto’s van ons voor op facebook, bleven grappen maken en lachen maar het feit dat ze twee uur voor ons hadden omgereden en rondbelden naar kampeerplekken/motels betekende dat ze zich vermaakten: waar we blij om waren al begrepen we geen snars van ze.
Dag negen, terug naar Aomori, 5- 6juli 2013.
Het weer werd slechter, we reden de hele dag en kwamen terecht in Toya, we werden meegenomen door twee omaatjes die ons vieze bonenkoekjes gaf, ontzettend lieve vrouwtjes. We probeerden in de avond nog snel een lift mee te pakken richting Hakodate zonder geluk en gingen slapen in een soort wachthuisje met kattenposters aan de muur.
De volgende ochtend kregen we een lift van een zakenman die voordat hij naar Hakodate reed nog een paar zaken af moest handelen, we vonden het goed en stapten in. Het bleek een hele grappige, complimenteuze ladiesman te zijn, we werden getrakteerd op lunch, chocolade en drinken. Reden mee naar zijn kantoor waar hij lol trapte met zijn secretaressen , vervolgens gaf hij ons een rondleiding door Hakodate waar we eindigden op een kleine berg met uitzicht over de stad. Na een kop warme chocolademelk stopte hij mij toen ik de auto in wilde stappen, zei tegen David dat ik een dame was en opende demonstratief de autodeur voor me. Toen we de berg afreden stopte hij de auto, keek langs mij heen m’n autoraam uit en zei in gebrekkig engels “Sakura San, it’s beautiful eh?”, ik keek het raam uit en antwoorde “O wow, yes, it’s beautiful!’, waarop hij antwoordde “no…… youu!”. David en ik kwamen niet meer bij van het lachen waarop hij weer tegen David zei “you see David, Sakura San is happy now!”, vervolgens wilde hij een hotel voor ons betalen maar we bleven vriendelijk “nee” zeggen. We kwamen erachter dat ijsjes halen de enige manier is om Japanners te bedanken voor hun open- en vriendelijkheid: koop de ijsjes wel snel en uit het zicht want anders worden de ijsjes óók voor je betaald! Voor bijna ieder persoon dat ons een lift gaf, kochten we ijsjes als bedankje omdat we ze niks anders konden ‘opdringen’. In de nacht namen we de ferry terug naar Aomori.
Dag tien, van Aomori naar Yamagata, 7 juli 2013
In Aomori werden we in de ochtend opgepikt door een vrouwtje met een klein zoontje dat ons naar een soort boerenmarkt langs de tolweg bracht: heerlijke kersen en bananen als ontbijt. Het werd weer een hele dag rijden naar Yamagata: een paar korte ritjes en vervolgens een man die ons zijn ‘zoon en dochter’ noemde en ons trakteerden op chocolade en drinken. Onze weg ging langs de noordwestkust van Honshu, vervolgens kregen we een lift van een man op z’n pensioen die lekker in z’n busje rond Japan reed voor vijf weken: hij bracht ons naar Mt. Haguro, één van de drie heilige bergen in Yamagata . Ik vond het jammer dat er een taalbarrière was, want ik kon zien/voelen dat hij echt wilde praten.
We beklommen Mt. Haguro om vervolgens te kamperen in een tuinhuisje op de berg.
Dag elf, van Yamagata naar Tokio, 8 Juli 2013
In de ochtend daalden we af op weg naar de hoogste van de drie heilige bergen: Mt. Gasssan(1900m). We vroegen de eerste auto die we zagen om een lift naar het achtste station, vanaf daar beklommen we de mistige berg en bereikten na twee uur de tempel op de top.
We begonnen met de afdaling naar de derde berg: Mt. Yudono, na enkele waarschuwingen over het slechte weer. Alles ging goed totdat we bij een ontzettend steil ijsplateau terechtkwamen waar we constant uitgleden en slipten: het enige wat ik vast kon houden was het touw, het was mistig en ik zag enkel mensen skieën en snowboarden aan m’n rechterhand. David had om onverklaarbare klunzige reden z’n hand gesneden(hij wil nog steeds niet toegeven waarom) toen we weer voet ‘aan land’ zetten. Daar ontmoetten we een tourgroep vol oude Japanse hikers met, uiteraard, geavanceerde hike- uitrusting die met alle liefde Davids hand van verband voorzag en moesten lachen om onze klunzigheid.
We besloten de tourgroep te volgen naar een skilift 200meter verderop en ontmoetten meteen een hiker die ons een lift aanbood naar zijn woonplaats Yamagata. Na voor de zoveelste keer getrakteerd te worden op lunch en kersen besloot hij om ons in plaats van naar Yamagata, naar de tolweg in Sendai te brengen.
Na vijf minuten langs de tolweg te staan kregen we onze laatste lift van een vrachtwagenchauffeur die ons afzette in een buitenwijk in Tokio. Om 00:30uur zat onze geweldige trip vol adembenemende natuur en ontzettend lieve en openhartige mensen erop!
ENGLISH VERSION
“Whoever you are, I have always depended on the kindness of strangers”
Hitch- hiking from Tokyo around Hokkaido and back.
This time a story about Sjakoera and David Topol about their hitchhike-adventure from Tokyo around Hokkaido.
After I cycled from the Netherlands to Japan last year I, Sjakoera Jongenelen(22 years old), put on the question on www.couchsurfing.org if there was someone who would like to hitchhike from Tokyo around Hokkaido with me for one- to two weeks. After two days David, a 19years old guy from Melbourne, Australia responded.
We met, discussed the route, took the subway the next morning out of Tokyo and began our trip.
Day one, from Tokyo to Sendai, June 27, 2013
After walking around for two hours looking for the entrance of the toll road to Hokkaido, we got our first lift in a truck. On our first day of hitchhiking we reached Sendai, which was on the half of our route. We soon found out that writing down the cities in Japanese characters received more attention, also it helped to simply ask drivers if we could possibly get a lift, whereas the same people would’ve never stopped otherwise. Also it helped a lot to write down cities that weren’t too far away.
From businessmen we got short lifts out of Tokyo, sometimes waiting for half an hour to fortyfive minutes to catch one .
On a certain point we met a couple that got married the day before on an island in middle- America, and who where on their way home to Sendai. They treated us lunch(we got pushed away when we offered to pay, this happened a lot throughout the whole trip) and ended up in their home three hours later, where their parents had made us diner! We took a warm shower and stayed the night, they were terribly sweet!
Day two, from Sendai to Sapporo, 28 juni 2013
After breakfast we drove around Sendai with the newlyweds, took pictures in the famous purikura, got treated on lunch again and eventually ended along the toll road. When saying goodbyes the girl got tears in her eyes, just like her mother.
We already found out that the best places to get a lift, were gasstations or restaurants alongside the (high- or toll)road. After twenty minutes we got a two hour- lift from a wood- sculptor and a truckdriver that took us to the Aomori- Hakodate ferry-terminal.
Day four, Daisetzun- Asahidake, 30 juni 2013
That same truckdriver turned out to be waiting for us on the parkinglot in Hakodate after leaving the ferry and gave us a ride to Sapporo. That night we camped, in the morning we stood in front of the entrance to the toll road and catched a ride with three little ladies, and after that a sweet baseball-player that played the Beatles on our way to Daisetzun- Asahidake.
We started to hike the highest mountain of Hokkaido(2291m) and reached the top after two and a half hours. We camped on top, and started descending at five o’clock the next day. It was insanely beautiful and overwhelming.
Day five, from Daisetzun- Asahidake to Kitami, 1 juli 2013.
We catched a ride to Biei, on the way to Akihawara, Biei turned out to be a village with enormous flowerfields surrounding it: we took a little excursion to the beautifully coloured flowerfields with snow covered mountains in the background.
After Biei we got a lift to Kitami from a guy that made a three hour- detour just for us, but twenty kilometres before the city the nice guy ran over a brick and ended up with a flat tyre. While waiting for the roadservice he aplogized for his ‘bad driving-skills’ and paid us a taxi. When we apologized for the inconvenience and thanked him for driving us he answered “later, I’ll laugh about this, this way I make nice stories tell”, I liked that way of looking at things. We were dropped of at Central Station, where we arrived in the middle of band/ dance- rehearsels: the kids started talking, singing and dancing for us.
And that’s exactly where you do things for: to arrive in unexpected situations and make yourself comfortable in those. I’m from a village near Rotterdam and while living there I have no clue what is on at the other side of the world, I have no clue that someone is rehearsing every weekend in Central Station. You both live your own lives, until you meet each other and share something beautiful for the first and immediately the last time.
Day six, from Kitami to Lake Kussharo naar Akan Kohan, 2 juli 2013.
At seven o’clock in the morning we catched a ride to Akan national park, from a soldier and after him an crazy guy that was constantly talking and laughing in Japanese: turned out he was roadtripping through Japan for five months in his messy car. We arrived at splendid lakes and took a cold dive.
From the lakes on we got an one hour lift crossing Mountains to Akan Kohan, from a man that had to go the totally opposite way himself! We went on internet in a hotel when we heard an announcement about a free parade which ofcourse, as cheap tourists, we joined. We got torches in our hands and walked, with ainu-music in the background, into the gorgeous ‘ainu-street’, I felt a bit like Indiana Jones!
Day seven, Mt. Me- Akan to Kuchiro, 3 juli 2013
In the morning we got a lift of a sweet old lady that bought us ice-tea. We hiked up Mt. Me- Akan,
In the morning we hitch-hiked six kilometres with a sweet old lady that bought us ice-thee. We hiked up Mt. Me- Akan, I got an orgasm when I walked the path close to the top: the forest was dense but once in a while you could peek over the trees and see the gorgeous mountains- and lakes around. Mt. Me- Akan wasn’t even that high but insanely beautiful.
When we hiked back down, David friendly asked a couple where they went and if it was possibly to go with them, luckily they said yes. Ten minutes later they bought us ice-cream, ten minutes later they asked us if we’d like to drink tea in their home and after drinking tea they asked us if we wanted to take a shower and maybe spent the night. They ordered a big bowl of sushi for diner combined with vegetables, soup, sake, beer and sorbet-ice cream. They were teribbly sweet, polite and extremely nice.
Japan is splendid, the nature in Hokkaido is breath-taking and the people are kawaii.
Day eight, from Kuchiro to Shiaroi, 4juli 2013.
The sweet couple made us soba for breakfast because I said I ate soba everyday. When their daughter arrived she looked shocked seeing foreign strangers having breakfast with her parents!
We catched a ride from a man that went fishing and by several (business)men that didn’t speak any English, we ended the day with a ride from construction workers who had the greatest fun. When it poured and we said we wanted to camp, they called around for camping-spots and dropped us off at a motel/onsen with an East-European vibe to it in Shiaroi.
Day nine, back to Aomori, 5- 6juli 2013.
The weather got bad, we drove the whole day and arrived in Toya where we looked around for a bit, after that we catched a ride from two insanely sweet grannies that gave us beancookies. We tried to catch a ride to Hakodate in the evening without any luck and slept in a little watch-house with catposters in it.
The next morning we got a lift from a man that, before he drove to Hakodate, had to do some business. He turned out to be a funny and flattering ladiesman, he treat us lunch, chocolat and drinks. We drove to his office, he gave us a tour through Hakodate and ended on a little mountain with view over the city. After some hot chocolatmilk he stopped me when I wanted to get in the car, told David that I was a lady and demonstratively opened the car-door for me. When we drove down the mountain he stopped the car, looked passed me out of my car-window and said in broken English “Sakura San, it’s beautiful eh?”, I looked out of the window and answered “O wow, yes, it’s beautiful!’, then he said “no…… youu!”.
David and I couldn’t stop laughing after which he said to David “you see David, Sakura San is a lady and happy now!”, in the end he wanted to pay us a hotel but we friendly rejected the offer.
That night we took the ferry back to Aomori.
We found out that the only way to thank Japanese people for their friendliness is to buy them ice-cream! For almost every person that gave us a ride, we bought ice-cream to show our gratitude because we couldn’t ‘force’ other things on them.
Day ten, from Aomori to Yamagata, 7 juli 2013
In Aomori we got picked up by a woman with her little son that brought us to some farmers-market along the high road and we had amazing cherries and bananas for breakfast. It became a whole day driving to Yamagata: a few short rides after which a man that called us ‘his son and daughter’ gave us a lift and treated us on chocolat and drinks. Our way back to Tokyo went alongside the north-westcoast of Honshu,.
After that we catched a ride from a man on his pension that was roadtripping throughout Japan with his van for five weeks: he brought us to Mt. Haguro, the smallest of the three sacred mountains in Yamagata. It was a pity there was a language-barrier, because I could see/feel that this man really wanted to talk to us.
We ‘climbed’ Mt. Haguro that evening and camped in a little bower on the mountain.
Day eleven, from Yamagata to Tokyo, 8 Juli 2013
In the morning we descended mt. Haguro on our way to the highest of the three sacred Mountains: Mt. Gassan(1900m). We asked the first car we saw for a ride to the eighth station, from there on we started hiking up the foggy mountain and after two hours we reached the temple on top.
After some warnings about the bad weather we started descending to the third mountain: Mt. Yudono. Everything went well until we arrived at a steep ice-plattern where we constantly slipped and fell, the only thing I could hold on to was a rope. It was foggy, David had cut his hand because of inexplicable reason when we put foot on ‘normal land’ after after 300metres. There we met a tourgroup of elder Japanese hikers with, ofcourse, advanced hike- equipment. They treated Davids hand laughed about us.
We decided to follow the tourgroup to a skilift 200m further and met a hiker that offered us a ride to his hometown Yamagata. After being treated for lunch and delicious cherries he decided to drive us to the tollroad in Sendai instead of Yamagata.
After five minutes along the tollroad in Sendai we got our last lift of a truckdriver that took us to a suburb of Tokyo.
On 00:30o’clock our great trip full breath-taking rough nature and terribly sweet and open-hearted Japanese was finished!