Japans cultural treasures: shodou; the art of calligraphy

(For an English translation, please scroll down)

Shodo examples and utensils

Shodou; de geschiedenis
Japan had naar alle waarschijnlijkheid geen schrift voordat de Chinese karakters werden geïntroduceerd in het land. Het oudste artikel wat ooit is teruggevonden is de Kin’in (gouden postzegel) die aan de Japanse keizer werd gegeven door de keizer van China tijdens de late Han
periode.

kanji, on’yomi en kun’yomi
De adoptie van het Chinese schrift was helaas niet ideaal voor Japan. Doordat China en Japan destijds veel handel dreven, werden veel nieuwe woorden vanuit China letterlijk overgenomen. Deze karakters pasten netjes bij de desbetreffende woorden. Een ander probleem was dat
Japanners vaak niet goed de klanken uit de Chinese taal konden nadoen, en daardoor zijn de Japanse klanken vaak net iets anders dan de Chinese klanken. De introductie van het Chinese schrift is met golven gegaan en vanuit verschillende regio’s. Hoewel de voertaal in China momenteel Mandarijn is, was dat in het verleden anders en werd in elk district een ander dialect of zelfs een compleet andere taal gesproken. De Chinese karakters die in China werden gebruikt waren wel universeel, maar de uitspraak dus niet. Hierdoor kwam het dat er meerdere soorten uitspraken werden verbonden met 1 karakter. (On’yomi) Later werden Chinese karakters geselecteerd op basis van betekenis (Kun’yomi). Een Japanse verta-ling van het Chinese karakter werd gezocht en die werd vanaf dan verbonden met het karakter. Toen later hiragana werd geintroduceerd werd hiraga gebruikt als aanvulling in combinatie met het Chinese karakter aangezien het Japanse woord vaak niet geheel aansloot op het Chinese karakter waardoor aanvulling nodig was.

Shotoku-taishi (de prins van keizer Yomei) zond een koerier naar China in 607, tijdens de Sui Dynastie. De koerier bracht de kennis voor het produceren van zwarte inkt, papier en penselen met zich mee. Vanaf deze tijd werden de eerste teksten op papier geschreven.
In de Heian periode (794-1192) was het voor een nobel man het belangrijkste om academisch geleerd te zijn, en daarna kwam het twee na belangrijkste; kalligrafie. Voor dames was shodo het belangrijkste, gevolgd door muziek en Waka (korte gedichten). In deze periode werd het schrift nog uitsluitend gebruikt door de elite en kon het gewone volk nog niet lezen en schrijven.

De edo en meiji periode
In de Edo periode (1603-1867) konden zelfs normale mensen leren lezen, schrijven en rekenen op kleine privéscholen Terakoya genaamd (tempelschool). Het schoonschrift werd toen Tenari genoemd wat leren met de hand betekent.
In de Meiji periode (1868-1912) werd kalligrafie op school gedoceerd onder de naam Shuji (het leren van schrijven). Deze naam veranderde later in Kakikata (de wijze van schrijven).
Vanaf ongeveer het midden van de Meiji periode werd kalligrafie shodo genoemd (de kunst van het schoonschrift). Kalligrafie is altijd erg belangrijk geweest in Japan en een mooi handschrift in dagelijkse werkzaamheden wordt dan ook zeer gewaardeerd. Dit is ook de reden dat goede kalligrafeerders bijzonder werden gerespecteerd en er legenden en verhalen over hen werden verteld.

celebrity
Een van die kalligrafie ‘celebrities’ was de heer Kukai. Hij was de oprichter van de Shingon sekte. Hij was zo goed, dat hij vijf regels tegelijkertijd kon schrijven door vijf penselen tegelijkertijd vast te houden. Eén in elke hand, één in elke voet, en één in zijn mond. De uitdrukking ‘niemand is perfect’ is gebaseerd op ‘Kobomo fude no ayamari.’ Zelfs Kobo (dat was de bijnaam van deze priester) maakt zelfs wel eens een foutje.

Een andere ‘celeb’ was de befaamde ‘Ono no Michikaze. Hij stond in de top 3 van beste artiesten. Op een dag zag deze man een kikker die probeerde om op een hoge tak van een wilgenboom te springen. De tak was zo hoog, dat het steeds mislukte, maar dat weerhield de kikker er niet van om het steeds weer opnieuw te proberen. Ono was hier zo van onder de indruk dat hij vanaf dat moment besloot om nooit op te geven en altijd te proberen zijn kunsten te blijven verbeteren. Dit verhaal is zo beroemd dat de scene met de kikker op een prentje is getekend genaamd Hanafunda. (Hanafunda is een set spelkaarten die geïllustreerd zijn door afbeeldingen die de maanden van het jaar moeten voorstellen.)
Okagami, een boek van de late Heian periode, beschrijft nog een verhaal van een beroemde kalligrafie artiest, Fujiwara no Sukemasa genaamd. Het verhaal gaat dat Fujiwara een meester was met een penseel. De beschermheilige van het dorp zou hem hebben gevraagd een tekst te schrijven, maar de beste man was op reis en stond op het punt te vertrekken. De beschermheilige zorgde vervolgens dat het ging stormen, waardoor Fujiwara niet kon vertrekken. Dit verhaal werd wijd verspreid en Fujiwara kreeg de eer om de beste kalligrafie artiest van Japan te worden genoemd in zijn tijd.

Hiragana
Hiragana was van origine gebaseerd op Chinese karakters en was ontwikkeld zodat vrouwen ook de mogelijkheid hadden om te schrijven. Echter, mannen begonnen niet veel later het veel gemakkelijke hiragana ook te gebruiken. Kino Tsurayuki, een dichter, was degene die een juiste balans instelde tussen het gebruik van Chinese karakters en hiragana. Hiragana kalligrafie raakte uit de mode tijdens de Kamakura periode, vandaar dat je tegenwoordig geen hiragana karakters meer terug vindt in hedendaagse kalligrafie.

De tweede wereldoorlog
Tijdens de tweede wereld oorlog werd kalligrafie alleen gebruikt voor propaganda, maar daarna kwam er een nieuw soort kalligrafie in zwang. Namelijk de Avant-garde kalligrafie. Deze stijl is herkenbaar door de snel geschreven karakters die vaak onleesbaar zijn. De teksten worden meer gewaardeerd om hun esthetische waarde dan om de inhoud. Het gaat er niet meer om of je tekst wel of niet begrijpt of dat de inhoud poëtisch is. Deze vorm van abstracte kunst wordt ook wel Zen’ei Shodo genoemd.

Wil je zelf ook eens Shodo proberen?
Kijk dan eens op http://www.shodoartclub.com/.
De lessen zijn gelukkig erg betaalbaar, maar JPY 1,000 per les. Elke les leer je verschillende kanji te schrijven en krijg je advies van sensei Suiha.

A woman practicing the art of shodou (Japanese calligraphy) at Hasedera temple in Kamakura.

English:

Shodou; the history
Japan probably did not have a writing system before the introduction of Chinese characters were introduced. The olthest article that has been found is the Kin’in (golthen stamp) that was given to the Japanese emporer by the emporer of China in the late Han period.

Kanji, on’yomi and kun’yomi
The adoption of the Chinese writing system was, unfortunately, not itheal for Japan. Since China and Japan were doing a lot of trading back and forth at that time, Japan did not only adopt the Chinese characters, but also a lot of Chinese words. For these Chinese words the characters really fit to the Chinese pronounciation. However Japanese often had problems with the Chinese pronounciation since Chinese and Japanese use different sounds, so even though Japanese might use Chinese words and Chinese characters for these words, the pronounciation may differ to adjust to the Japanese tongue.

The introduction of the Chinese writing system went in waves and from various regions. Even though the main language in China now is Mandarin, this was different in the past and a lof of regions had their own specific language or dialect. Although the Chinese characters that were used in China were universal and meant the same thing wherever you were within the country, the pronounciation could vary tremendously since people in one region spoke a different language or dialect than in another region. This meant that one Chinese character had different pronounciations, thepending on what part of China you were at.  Since the Chinese trathers came from all over China, the Japanese copied these various different pronounciations and did not choose one uniform way for one single character. This meant that one simple character could have 6 or 7 different ways of pronouncing it.

This use of Chinese characters (by looking strictly at the Chinese pronounciation is called (On’yomi). Later the Chinese characters were not selected on the basis of their pronounciation anymore, but on their meaning and were coupled with a Japanese way of pronouncing it. This way of using the character is called  (Kun’yomi).

The way if worked with the Kun’yomi was that a Chinese character was selected and a Japanese translation was connected to this character.  At a later stage the hiragana writing system was introduced. Hiragana was used as an addition to the Chinese characters since the Japanese word often did not fit all too well with the Chinese characters so it was necessary to thevelop another kind of writing system to use alongsithe the Chinese style characters.

These days the On’yomi and Kun’yomi are still in use today. One character can be pronounce the Chinese way (On’yomi) or the Japanese way. For instance the character 下. This character means below, down, unther, bottom, beneath, untherneath. The On’yomi reading is ka or ge. The Kun’yomi reading on the other hand ranges wildly. For instance you can read it as: shita, shimo, moto, sage, kuda, oro or ori. Let’s recap, so that means 9 different ways to pronounce one simple carachter. You’ll start to untherstand why Japanese is one of the most difficult languages in the world.

Black on white

Shotoku-taishi (the prince of emperor Yomei) sent a courier to China in 607 AD during Sui Dynasty.  The courier brought the knowlegthe for producing black ink, paper and brushes. From this time onwards the first text were written on paper. In the Heian period (794-1192 AD) it was very important for a noble man to be acathemically schooled and the second most important thing was to be able to write beautifully. For ladies calligraphy was the most important thing followed by music and Waka (short poems) In this period writing was only used by the elite and the common people were not able to read or write.

In the Edo period (1603-1867) even regular citizens could learn to read, write and calculate at special private schools called Terakoya genaamd (temple school). Calligraphy was then known unther the name Tenari which means: ‘learning by hand.’
In the Meiji period (1868-1912) calligraphy was taught under the Shuji (learning how to write). This name changed later in Kakikata (the way to write).
From the middle of the Meiji periode calligraphy was called shodou (the art of writing). Calligraphy has always been very important in Japan and a beautiful script in daily tasks is still very much appreciated. This is one of the reasons why great calligraphy artist where celebrated in Japan and myths and legends about them were created.

celebrity
One of those calligraphy ‘celebrities’ was mister Kukai. He was the founder of the Shingon cult. He was so good that he could write five lines at the same time by holding 5 brushes at the same time. One in each hand, one in each foot and one in his mouth. The expression ‘nobody is perfect’ is based on ‘Kobomo fude no ayamari.’ Even Kobo (the priest’s nickname) sometimes makes a mistake.

Another ‘celeb’ was the famous ‘Ono no Michikaze. He was in the top 3 of the best calligraphy artists. One day this man saw a frog that tried to jump on a high willow branch. The branch was so high that he kept failing. This did not dissuade the frog to keep on trying. Ono was so impressed by this frog that he decided never to give up to improve his art. This story became so famous that the scene with the frog was drawn on a picture card called Hanafunda. (Hanafunda is a set of playing cardsw that have been illustrated with drawings that represent the months of the year)
Okagami, a book of the late Heian period describes the tale of the calligraphy artist, Fujiwara no Sukemasa. The story goes that Fujiwara, a master with a paint brush, was asked by the local ‘kami’ or God to write a text, but the man was travelling and was about to leave. The kami then caused a big storm preventing Fujiwara from leaving. This story was widely spread and Fujiwara was from then on called the best calligraphy artist of in his time.

Hiragana
Hiragana, one of the scripts still in used today by Japanese, was originally based on Chinese characters and was developed so that women also had a means to write. (Of course women were considered inferior and unable to learn the regular writing system used by men)

Not long after, men also started using the much easier hiragana writing system. Kino Tsurayuki, a poet, was the one who created the right balance between using Chinese characters, called kanji and hiragana. Hiragana calligraphy fell out of favour in the Kamakura period,  this is why you will hardly ever see any hiragana  in modern calligraphy.

The second world war
During the second world war calligraphy was only used for propaganda purposes. After the war another kind of calligraphy became popular. This was  the Avant-garde calligraphy. This style  you can recognize by the quickly written characters that are often times not legible. The texts are more appreciated for their esthetic value rather than their message. It is no longer important whether you understand a text or whether it is poetic. This form of abstract art is called Zen’ei Shodou.

Would you like to try shodou yourself?
Click on this link for more information about one of the best schools in Tokyo  http://www.shodoartclub.com/.
The lessons are very affordable, only  JPY 1,000 per lesson. Every time you learn to write different kanji and you will be advised by sensei Suiha.

A woman practicing the art of shodou (Japanese calligraphy) at Hasedera temple in Kamakura.

Ladies of the night: netsuyoujin, geisha’s and oiran

(Please scroll down for an English translation)

De dames van de nacht
In Japan was er in het verleden geen taboe op prostitutie. In het Yoshiwara district in Tokyo waren de ‘dames van de nacht’ in de duizenden aan de slag om de Japanse mannen (en hier en daar een gaijin) te entertainen. In het begin van de 17e eeuw was prostitutie al groot in Japan, maar pas in 1617 werd er besloten door de huidige shougun Tokugawa Hidetada, dat alle vormen van entertainment bij elkaar in één district geplaatst moesten worden om dit beter te kunnen beheersen. Uiteraard trekt zo’n ‘wereld van de nacht’ veel criminaliteit aan, daarom werd er een speciale plek hiervoor ingericht die werd ommuurd en waarvan de poort ‘s nachts werd afgesloten en van 24 uur bewaking werd voorzien. Een andere maatregel tegen criminaliteit was de regel dat alle samurais hun wapens moesten afdoen voordat ze naar binnen mogen. (burgers waren niet toegestaan om wapens te dragen).

Hoe kwam je in het district terecht?
In 1893, tijdens het hoogtepunt van de Yoshiwara wijk, leefden en werkten er een 9000 vrouwen in het Yoshiwara disctrict.
Families die grote leningen hadden, wilden nog wel eens een zoon of dochter verkopen aan het Yoshiwara district. Ook families waarvan de man weduwenaar was geworden en het niet aankon om in zijn eentje voor de zorg van de kinderen te dragen, wilde nog wel eens zijn kinderen verkopen. Op een gegeven moment was de behoefte aan ‘nieuw bloed’ zo groot, dat er zelfs ronselaars aan de slag waren om de armen wijken af te gaan om mensen te overtuigen hun kinderen te verkopen aan de theehuizen en theaters.

Wat gebeurden er met kinderen in het Yoshiwara district?
De meeste kinderen waren in de leeftijd van 7-12 jaar toen ze begonnen met werken in het Yoshiwara district, hoewel het niet ongebruikelijk was om kinderen te zien die zo rond de vier jaar oud waren. Afhankelijk van hoe knap een jongen of meisje was, werden ze op verschillende wijze ingezet. Tot de leeftijd van 12 jaar, waren ze vaak een manusje van alles en werden met name gebruikt voor schoonmaakklusjes zoals het legen van de toilet emmers. Kinderen van 12 jaar en ouder begonnen de volgende trainingen:
Als een meisje knap was, dan startte ze vaak haar opleiding bij een theehuis waar ze werd getraind tot geisha. Echter, een leerling geisha (maiko genaamd) moest niet alleen knap zijn, maar moest ook nog over een heleboel andere kwaliteiten beschikken. Geisha’s waren namelijk gezelschapsdames die bedoeld waren om mannen te entertainen. Om de aandacht van een man vast te kunnen houden, moest de geisha intelligent zijn, sociaal, spontaan, maar toch ook heel beleefd, goed zijn in het vleien van haar gasten en moest ze expert zijn in de kunst van het shamisen spelen (een soort van Japans snaar instrument) kunnen dansen, speciale (drink) spelletjes kunnen spelen, saké op de juiste wijze kunnen inschenken, verhalen kunnen vertellen, een theeceremonie uit kunnen oefenen en grapjes kunnen maken om maar wat te noemen. Vaak waren zij ook geschoold in de bloemschikkunst (Ikebana) en calligrafie (shodou).
Vanwege deze hoge eisen, waren niet alle knappe meisjes geschikt voor de training van maiko en het kwam regelmatig voor dat zo’n meisje haar training niet kon afmaken en werd doorverkocht aan een ander theehuis om een yūjo of netsuyoujin te worden. Dit waren de prostituees in het Yoshiwara district.

De hiërarchie in het theehuis
Meisjes die niet werkten als maiko of geisha en daardoor vaak eindigden als netsuyoujin (prostituee) en waren in verschillende klasses opgedeeld, zowel naar leeftijd als naar status. De  tayū (太夫)  was de hoogste rank. Deze dame werd geschikt bevonden om omgang te hebben met hoog geplaatste mannen in Japan zoals de daimyo. Hierna kwam de Oiran, en daarna de koshi (格子). Dit waren de drie top dames in het Yoshiwara district en waren net als de geisha’s, getraind in de kunsten zoals bloemschikkunst, de theeseremonie en shodou en konden vaak ook spellen als go spelen. De mooiste en hoogst geplaatste  yūjo (遊女) of prostituee, trad jaarlijks op in een speciale processie die heel populair was en waar vele menesn op af kwamen om te zien. Deze dame had speciale hele hoge slippers aan die lastig waren om op voort te bewegen. Er hoorde een speciale manier van lopen bij het dragen van deze slippers.

Ladies of the night on display in the Yoshiwara district

Oiran
Later kwamen de hogere titels overigens te vervallen en werd alles onder de noemer oiran geplaatst. Hoewel het een hele eer was om een oiran te zijn, en deze vrouwen meer vrijheid hadden in het weigeren van bepaalde clienten als hen dit niet aan stond, was er ook een keerzijde aan deze titel. De Yoshiwara wereld werd beheerst door de mode en de Oiran moest er fantastisch uitzien. Zij was de pin-up van het toenmalige Edo en moest de laatste mode dragen in zowel haar kimono, obi (de strik of knoop waarmee de kimono wordt vastgehouden) en natuurlijk haar haar asseccoires. De kosten hiervoor liepen vaak enorm op en hoewel haar gage hoger was vanwege haar positie, werd het vaak steeds lastiger om haar schuld af te betalen vanwege al de extra onkosten voor kleding, haar, make-up en massages. (Overigens zijn er nog steeds jaarlijks parades waarin deze processie van de oiran wordt nagedaan die zeker de moeite waard zijn om eens te zien!)

Picture of an Oiran (left) and two little servent girls

Gemiddelde levensverwachting
Dames die te werk werden gesteld in het Yoshiwara district, werden vaak gemiddeld niet ouder dan begin 20. Er was zelfs een speciale tempel net buiten het Yoshiwara district waar de overblijfselen van de overleden dames naartoe werden gebracht en op een grote berg werden gegooid. Verder werd er weinig naar omgekeken. Dit was met name het geval in de tijd dat de syfillus op kwam.
Dames die wel ouder werden, probeerden vaak een ‘beschermheer’ of dannasan te regelen. Deze man kon een contract met het theehuis maken voor exclusiviteit met een prostituee of een geisha. De dame in kwestie kreeg dan een eigen huisje en was beschikbaar om klaar te staan wanneer haar dannasan wilde. Dit huisje stond in het Yoshiwara district want eenmaal in dit district, was ontspannen voor de meeste vrouwen niet mogelijk. Tijdens de duur van het contract zorgde de dannasan voor alle onkosten voor de yūjo of geisha werden door deze man betaald, in ruil voor exclusiviteit. Er waren ook mannen die het contract van een geisha of yūjo in zijn geheel afkochten en zelfs met haar trouwden. In die tijd was er namelijk geen taboe op getrouwd zijn met een voormalige vrouw uit het Yoshiwara district.

Overige beroepen
Naast de yūjo en de geisha’s en maiko’s (deze laatste twee groepen hadden geen gemeenschap met mannen, behalve als zij een dannasan hadden), waren nog vele andere beroepen te vinden in het befaamde Yoshiwara district.Bijvoorbeeld de hōkan (caberetiers), de  kabuki acteurs, de danseressen,  Kanō (kunstenaars) en de thee meisjes. Er waren zelfs otoko geisha ofwel mannelijke geisha’s te vinden en ook onder de prostituees waren de nodige jongens te vinden.

Geisha in a restaurant in Tokyo

Het einde van het Yoshiwara district
In 1913 woedde er een grote brand door het Yoshiwara district gevolgd door een grote aardbeving in 1923. Hierdoor kreeg het district een enorme klap en waren niet alle eigenaren van de diverse theehuizen in staat om hun zaak opnieuw op te bouwen en zodoende dunde het district aardig uit. Toch bleef het wel in stand, totdat prostitutie na de tweede wereldoorlog werd verboden.

Het einde van de dames van de nacht?
Je zou denken dat er tegenwoordig geen prostitutie meer plaats vindt in Japan aangezien het verboden is. Toch kun je als je naar een conbini (convenience store) buiten vaak gratis advertentie boekjes vinden waar vrouwen zich aanprijzen voor diverse diensten in hotels. Een andere vorm van verdekte prostitutie zij de massage huizen en soaplands. Een soapland is een plek waar een man naartoe kan gaan om eens lekker ‘afgesopt’ te worden. De dame die dit voor hem doet is in de regel naakt of heeft hooguit een bikini aan. De diensten die op het menu staan zijn volstrekt legaal, maar… daar is iets op gevonden… Zo kan het voorkomen dat aan het einde van deze ‘scrubsessie’ de man in kwestie verliefd raakt op de vrouw die hem zo in de watten heeft gelegd. Om deze liefde te bezegelen kan het zijn dat ze zich niet langer kunnen inhouden en toegeven aan hun ‘vleselijke lusten.’ Je raad het al, nadat de man het pand heeft verlaten, is van deze opbloeiende ‘relatie’ meestal weinig meer over.

Woman ‘massaging’ her client in a soap land

Hedendaagse geisha’s
Geisha’s en maiko’s bestaan tegenwoordig ook nog steeds, hoewel zij niet meer in de aantallen werkzaam zijn als in de Edo periode. Het inhuren van een Geisha is heel exclusief en kost veel geld. Als je graag eens een echte geisha wilt zien, dan kun je hiervoor het beste naar Kyoto gaan. In het voorjaar, wanneer de kersenbloesems bloeien, dan treden de maiko’s op in een dansshow die zeker de moeite waard is.

Geisha’s performing in a special dance show

Het leven als Oiran verfilmd
Als je deze posting interessant vind en meer wilt weten over de duistere wereld van het Yoshiwara district, dan raad ik je aan om de Japanse film ‘Sakuran’ een te bekijken. Hierin wordt het leven van een meisje verteld wat opgroeid tot oiran. Als je de film niet kunt vinden dan kun je hem ook op youtube bekijken.
Hier kun je de trailer zien.

English:

The ladies of the night

In Japan in the past there was never a taboo on prostitution. In the Yoshiwara district in Tokyo the ‘ladies of the night’ were working by the thousands to entrall Japanese men (and a few gaijin). In the beginning of the 17^th century, prostitution was already rife, but in 1617 it the shougun Tokugawa Hidetada declared that all forms of entertainment should be contained in one district. Naturally a district like this will attract a lot of crime so the place was cordoned off by a high wall and sentries patrolled the gates around the clock. The gates were even closed during the hours of the night and early dawn. Another measure was the law that made it mandatory for samurai to leave their weapons at the gate. Civilians were not allowed to cary weapons anyway so the rule did not apply to them.

How did people end up in the Yoshiwara district?

In 1893, during the high times of the Yoshiwara era, there were as many as 9000 women working in the district. Families with loans, would often sell a son or daughter to the Yoshiwara district. If a man lost his wife and could not take care of his children by himself, he would also turn to the Yoshiwara district. At one point the demand for ‘new blood’ was so great that recruiters began trolling the streets looking for the poorest of the poor to persuade them to sell their offspring to the theaters and the teahouses.

What happened to those children in the Yoshiwara district?

Most children were in the age of 7-12 when they started working in the Yoshiwara district, although it was not uncommon to see kids in the age of four or five walking around catering to the many teahouses. Depending on how pretty you were, a girl or boy could be used for different purposes. Until the age of 12, most girls and boys were sent to do chores like cleaning the toilet buckets and needed to observe their masters to pick up some of their skills.  Once a child reached the age of 12 the training would start. If a girl was pretty enough, she was usually employed by a teahouse and would start her training as a maiko with the aim of becoming a geisha. The problem was, however, that these children did not only have to be pretty, but they needed to have a lot of other qualities as well. Geisha’s were meant as companions for entertainment purposes only. To keep a mans attention the geisha needed to be sensitive, intelligent, social, outgoing, able to hold her liquor, polite, and able to flatter men in a non obtrusive way. She also had to be expert in the arts such as being able to play the shamisen (a sort of Japanese string instrument) be able to dance and sing, do special drinking games, be able to pour sake the correct way, tell stories or jokes, perform a tea ceremony and be knowlegdable in other arts such as flower arrangement (Ikebana) and calligraphy (shodou).
Because of these high demands, not all pretty girls were able to continue their training as a maiko and it happened from time to time that these girls were sold to another teahouse to become yūjo or netsuyoujin. These were the prostitutes in the Yoshiwara district.

The hierarchy within the teahouse

Girls that did not work as maiko or geisha, often ended up as netsuyoujin (prostitute) and were divided into different classes, according to age and rank.  The tayū (太夫)  was the highest obtainable rank. This lady was deemed appropriate to have relations with the highest placed men in Japan such as the daimyo.  After this came the Oiran, and after the oiran came the koshi (格子). These were the hightest three ranks in the Yoshiwara district as far as the netsuyoujin  were concerned and these girls were, just like the geisha’s trained in the arts. The most beautiful and highest ranking yūjo (遊女) or prostitute, would the the start in a special procession that became very popular so people far and wide would come over to see this beautiful lady with her elaborate costume and hairstyle. The highest ranking yūjo would wear specially designed high wooden slippers that were very hard to move on. There was a special slow way of moving associated with this kind of footwear

Ladies of the night on display in the Yoshiwara district

 

Oiran

In later times the three top titles were bundled up in to one single title, that of oiran. Eventhough it was a high honour to be considered an oiran and it did allow for some freedom like the choice of clients and the option to refuse certain clients, there was also a dark side to this. The Yoshiwara district was considered magical and like a kind of paradise on earth. The oiran was considered the pin-up of her days and had to look amazing all year round. She needed to wear the latest fashion in hairstyles, clothes and make-up. This turned out to be quite expensive, so eventhough she earned the most of all the ladies in the Yoshiwara (some geisha’s excluded), she often times only got herself further into dept because of all her expenses. (These days there are still processions held where the oiran parading around the Yoshiwara is played out, it is definitely worth watching!)

Picture of an Oiran (left) and two little servent girls

 

Average life span

Ladies that worked in the Yoshiwara district, often did not become older than their early twenties. There was even a special temple outside the Yoshiwara where the dead bodies of the deceased girls were thrown in pits like they were trash. Especially when syphilis spread through the Yoshiwara, did a lot of girls die at an early age. Ladies that did become older tried to get a protector or dannasan. This man could make a contract with the teahouse for exclusivity for a geisha or yūjo. The lady in question would get a small cottage within the Yoshiwara district (often near the teahouse) and she would be always ready to receive her danna. Living outside the Yoshiwara was out of the question. Most teahouses protected their ‘wares’ ferociously and if a girl escaped, death would follow. While the girl would be under contract with the danna, he would take care of all of her expenses in exchange for exclusivity. There were even men that bought off the contract of a geisha altogether and with one sweep move, take care of her debt. Some even married a geisha or yūjo as in those days there was no taboo in regards to being married to a lady who formally worked in the Yoshiwara district.

Other occupations

Besides the yūjo and the geisha’s and maiko’s (these last two groups never engaged into sexual activities with their patrons except when they had a danna), there were many other people working in the imfamous Yoshiwara district. For instance the hōkan (comedy), the  kabuki actors, the dansers,  Kanō (artist) en the tea girls to name but a few. There were even otoko geisha or male geisha’s and among the prostitutes boys could also be found.

Geisha in a restaurant in Tokyo

 

The demise of the Yoshiwara district

In 1913 an enormous fire raged through the Yoshiwara district followed by a devastating earth quake in 1923. These events meant devastating blows for the district and many died. The people that did not die, often times did not have the resources to start again so many places closed down. Still the district was in operation until prostitution became officially banned after the second world war.

The end of the ladies of the night?

You might think that these days, since it is an illegal practice, there no longer is any prostitution in Japan. Or maybe only in a backdoor kind of way. Still when you go to a conbini (convenience store) there are often free magazines there that advertise women for various services to be performed in hotels. Another form of prostitution are the massage parlors and soaplands.  A soapland is a place where a man can go to for a nice ‘scrub’. The lady in question who performs the service is often naked or clad in a tiny bikini. The services on the menu are strictly legal, but… there is a way around that. The client might fall head over heal in love with his scrub lady and she with him. They might want to consummate their love and this is of course not strictly part of the ‘session’. After the man leaves the establishment the blossoming love has often perished and another happy customer served.

Woman ‘massaging’ her client in a soap land

 

Common day geishas

Geishas and maikos are still in existence today, although they no longer work in the numbers they did before and the work is now on a voluntairy basis. Hiring a geisha is an expensive endeavor so few people are able to enjoy their company. If you do want to see a true geisha, you should go to Kyoto. This is where most of them work. In the spring when the cherry blossoms bloom, the geishas and maikos perform a special dance show that is definitely worth a visit!

Women posing as maiko (geisha apprentices), Kyoto, Japan, wearing traditional furisode and okobo (Photo credit: Wikipedia)

A geiko entertaining a guest in Gion (Kyoto) (Photo credit: Wikipedia)

Movie about life as an oiran

If you have enjoyed this posting, and want to learn more, I can really recommend the movie Sakuran. It portrais the life of a young girl and the road to oiran. The trailer you can watch here and the full movie is also available on Youtube. 

My Saturday in Tokyo; Satagaya area

(Please scroll down to read an English translation)

Experience the relaxed vibe of Shimokitazawa
Dit weekend heb ik maar eens mijn wandelschoenen aangedaan en ben met mijn camera op zak op pad gegaan. Als eerste ben ik op zaterdag naar Shimokitazawa gegaan. Dit is in de wijk Setagaya. De wijk is hele ‘up and coming’ in Tokio, ondanks het feit dat het buiten het centrum gelegen is. Tijdens een enquette onder jongeren gaven velen aan graag in deze wijk te willen wonen. Wat is er te vinden? Als je op het station aan komt, dan kun je grofweg twee kanten op. De noordkant of de zuidkant. Aan de zuidkant vind je veel barretjes, theaters, en restaurantjes. Aan de noordkant vind je veel hippe winkeltjes. Bijvoorbeeld veel vintage kledingwinkels, tweede hands lp en cd winkels en leuke vintage spulletjes.

At shimokitazawa

De wijk bestaat uit veel kleine steegjes die leuk zijn om doorheen te lopen. Je valt van de ene verbazing in de andere. Overal iets wat te zien. Helaas toen ik er was, waren veel winkeltjes nog dicht, hoewel de rolluiken in veel gevallen ook erg leuk waren om te zien. De sfeer in deze wijk is heel relaxed. The mensen zijn heel ‘laid back’ en zeker op een zaterdag was het met name bij de lokale broodjeszaak enorm druk met mensen die lekkere broodjes of muffins kwamen afhalen of die gezellig met een kopje koffie lekker van een ontbijt of lunch aan het genieten waren.

A young girl taking a break at Shimokitazawa

Store front at Shimokitazawa

Vintage store in Shimokitazawa

Als je van hip en trendy houdt, maar wel graag ook betaalbaar, dan is shimokitazawa zeker een wijk die leuk is om te bezoeken. Harajuku is in vergelijking veel duurder en extremer wat mode betreft. Shimokitazawa is meer een wijk voor studenten en mensen die hun eigen ‘look’ willen creëren met de leuke vintage winkels die er te vinden zijn.

Cool bar in Shimokitazawa

Maneki neko
Als je van katten houdt, dan is de Maneki neko een must see. Dit is het al oude bekende witte katje wat zijn pootje ophoudt en vaak aan de ingang van restaurants of soms in winkels te vinden zijn. Deze kat wuift naar klanten en probeert ze met zijn pootje naar binnen te lokken. Aan deze kat is een speciale tempel gewijd. Deze tempel heet Gotokuji en is vanaf Shimokitazwa gemakkelijk met de trein te bereiken.

Maneki Neko

De oorsprong van Maneki Neko
Je zal je vast afvragen waarom Japanners een hele tempel wijden aan één enkele kat en geloven dat deze kat geluk kan brengen. Het verhaal van de oorsprong van Maneki neko of ‘lucky cat’ gaat als volgt. Op een dag kwam er een witte kat aanlopen bij de Gotokuji tempel. De tempel was in die tijd erg arm en de priester had amper eten om zichzelf te voeden. Toch, toen de kat aan kwam wandelen, kon hij het niet over zijn hart verdragen om haar weg te sturen. Hij voedde de kat en de dagen verstreken. Op een gegeven moment ging het nog slechter met de tempel en de dagen dat er geen eten was, werden er steeds meer. De priester zei dan ook gekscherend tegen de kat die hij Tama had genoemd:’Misschien kun je beter je geluk elders proberen Tama, hier valt niet meer zoveel te halen.’ De kat wandelde vervolgens langzaam naar de poort van de tempel toe, en begon haarzelf te wassen, zoals katten wel vaker toen. Inmiddels begon het weer te betrekken en begon het te regenen en te stormen. Een belangrijke samurai kwam langs rijden met zijn gezelschap. Hij en zijn metgezellen besloten te stoppen en te schuilen onder een boom. Toen hij opkeek zag hij de kat zitten, en besloot hij naar haar toe te lopen om haar beter te bekijken. Eenmaal bij de kat aangekomen, sloeg de bliksem in, in de boom waar de samurai minuten ervoor nog aan het schuilen was. De samurai zag dit als een teken en besloot de tempel in te gaan om de priester te bedanken voor het sturen van de witte kat die zijn leven had gered. Vanaf dat moment werd de samurai een beschermheer van de tempel en was de tempel gered. Het verhaal van de wonderbaarlijke kat verspreide zich al snel in Edo (zo heette Tokyo in die tijd) en vele mensen trokken naar de tempel toe om de merkwaardige kat te zien in de hoop dat dit geluk zou brengen. Tegenwoordig zijn er nog steeds mensen die voor een beetje geluk naar deze tempel komen om een wit katje achter te laten in de hoop dat dit geluk brengt.

Maneki Neko mania

Het complex is natuurlijk interessant vanwege deze kattenbeeldjes die je staan op te wachten, maar de gebouwen zijn ook zeker de moeite waard om te zien. Er is een mooie pagode te zien en ook een grote begraafplaats waar veel familie leden van de familie Ii (zo heette de samurai die beschermheer was) zijn begraven. De kat schijnt er ook ergens begraven te liggen, maar dat graf heb ik helaas niet gevonden. Wel zag ik dat in de speciale hal toegewijd aan Maneki neko een dienst werd opgevoerd voor een meneer die blijkbaar wel wat geluk kon gebruiken.

Gotokuji temple

Pagode at Gotokuji temple

Sakura’s at Gotokuji temple

Sumo tempel
Aangezien ik toch in de buurt was, besloot ik de trein te nemen naar Setagaya Hachiman jinja. Dit is een shinto tempel die is opgedragen aan sumo worstelaars. Van origine was Sumo namelijk een soort van rituele dans waarbij de ‘dansers’ zogenaamd met een ‘kami’ of geest aan het worstelen waren. Later werd deze dans de sport die het nu is. de ring waar sumo worstelaars in spelen wordt nog steeds als heilige grond beschouwd. Nog veel van de traditionele ‘danspassen’ uit de vroegere vorm van sumo zijn bewaard gebleven, vandaar dat je sumo worstelaars altijd eerst deze stappen ziet uitvoeren voordat het gevecht daadwerkelijk plaats vindt. Terwijl ik er was, had ik geluk. Er werden twee babietjes ‘gedoopt’ in deze prachtige tempel. Ik voelde me echt heel gelukkig dat ik dit bijzondere ritueel mee mocht maken, hoewel één van de babietjes het minder leuk vond.
Bij deze tempel is een openlucht sumo ring te zien met een kleine stenen tribune erbij. Op deze plek vinden nog steeds gevechten plaats.

Setagaya Hachiman jinja

Sumo ring at Setagaya Hachiman jinja

At Setagaya Hachiman jinja

Shokoin tempel
Een andere tempel die in de buurt ligt van de Setaga Hachiman jinja is de Shokoin ji. Dit is een buddhistische tempel met een begraafplaats die bekend staat om het mooie bamboebos er omheen. Hier ben ik ook nog even langs geweest voordat ik mijn reis verder vervolgde. Ik twijfelde of ik in Setagaya zou blijven en nog de carrot tower zou bekijken (een hoog gebouw in de wijk waar je in kan om het uitzicht te bewonderen) of dat ik meer terug richting huis zou gaan en nog langs Yoyogi koen zou gaan. Het is nu op en top kersenbloesemtijd dus besloot ik toch maar de metro te nemen richting yoyogi koen.

Cementary at Shokoinji

At Shokoin jinja

At Shokoin jinja

Yoyogi koen
In yoyogi koen (koen betekent park) was het een drukte van jewelste. Hoewel het weer niet fantastisch was en het zelf behoorlijk begon te waaien, was het heel druk in het park. Veel Japanners waren naar het park afgereisd om te genieten van een pick nick onder de uitgelopen kersenbloesems. In Yoyogi koen is er in het weekend altijd genoeg te doen, zo zijn er optredens door steeds weer verschillende mensen en zijn er ook ‘oude bekenden’ zoals de trommelaars die altijd bij de ingang richting Shibuya aan het ‘jammen’ zijn.
Vandaag was echter anders dan anders, vanwege de kersenbloesems, kwamen er natuurlijk veel mensen naar het park dus een uitgelezen moment voor mensen om hun kraampje op te zetten en de heerlijkste hapjes te verkopen. Was is een pick nick immers zonder eten en drinken? Hoewel er natuurlijk ook mensen zijn die zelfgemaakte hapjes meenemen, worden de meeste mensen in yoyogi park verleid door de heerlijke geuren van gebakken noodles, bao pao’s, worstjes en andere lekkernijen.

Hanami at Yoyogi koen

The crowds enjoying Sakura at Yoyogi koen

Inmiddels begon ik al een beetje moe te worden, maar terwijl ik richting de metro liep, zag ik dat bij het station nog veel meer kraampjes waren waar niet alleen eten, maar ook kleding en andere zaken werden verkocht. Ook was er een podium waar de bekende Japanse meidenband AKB 48 aan het optreden was. De batterij van mijn camera hield er inmiddels ook mee op, en hoewel de muziek leuk klonk en ik uit de verte veel mensen zag genieten van het optreden, besloot ik toch maar de metro richting huis te pakken.

English:

(Please scroll down to read an English translation)

Experience the relaxed vibe of Shimokitazawa
This weekend I put on my walking shoes and went out with my camera. First thing in the morning I went to Shimokitazawa. This is an area in Setagaya district. The area is very ‘up and coming’ in Tokyo,  eventhough it is located outside the city center. During a survey among young people many of them indicated that they would like to live in this area. Why is it worth wile to visit?  When you arrive at the station, you can go basically in two directions. The north side or the south side. On the south side you can find many bars, restaurants and theaters. On the north side there are many shops selling one of a kind vintage clothes and other items, second hand lp & cd shops and clothes stores by small labels.

At shimokitazawa

When you walk around Shimokitazawa or ‘Shimikita’ as it is called by the locals, you can find a maze of small streets and alleyways that zig zag across and take you to all the cool places. Where ever you walk there is something interesting to see, it is truly amazing! Unfortunately when I was there, most shops were not open yet, although the shutters of most shops were pretty amazing too with interesting paintings or graffiti. The admosphere in the area is really relaxed. The people are ‘laid back’ and especially on a Saturday there were many that frequented the local sandwich shop to buy the most wonderful sandwiches and muffins to take away or have there with a nice cup of coffee.

A young girl taking a break at Shimokitazawa

Store front at Shimokitazawa

Vintage store in Shimokitazawa

When you like hip and trendy, but are on a budget, the affordable prices in Shimokitazawa is definitely a fun place to go. Harajuku is in comparison a lot more expensive and more extreme where fashion goes. Shimokitazawa is more and area for students that want to create their own look by buying choice items at one of the many vintage or small label shops that are scattered around the place.

Cool bar in Shimokitazawa

Maneki neko
If you are a cat lover, then Maneki neko is a must see. This is the all known with cat that hold up her paw and if often put at the entrance of a lot of restaurants or even some shops. The cat beckons with her paw to custumers and charms them to visit the restaurant or shop. Did you know this cat actually has her own temple? This temple is called Gotokuji and can be reached from Shimokitazwa by train.

Maneki Neko

The origin of Maneki Neko
You might wonder why Japanese actually award an entire temple to a simple cat and believe it is the key to good luck. The story of the Maneki neko or ‘lucky cat’ goes as follows. On a day a white cat sauntered on to the de Gotokuji temple. This temple was at the time really poor and the main priesst hardly had any food  to feed himself, let alone the cat. Regardless he felt for the little critter and took it in. The days past and the plight of the temple only grew more serious. At one point the days without food became more and more frequent so the priest said jokingly to the cat:’Tama (this was the name the priest gave the cat) I think you’d better find another place to live.’ The cat looked at him and walked off towards the entrance of the temple. She didn’t actually go far. Just outside the temple she remained and started washing herself like cats tend to do. By that time the weather started to go bad and a storm was starting. An important samurai was just passing together with his entourage. He decided to take shelter under a tree. When he looked up he noticed the cat near the temple gate. The cat caught his eye and he proceeded to move closer. When he had reached the cat, lightning struck the tree, where moments before the samurai was taking shelter from the rain.  The samurai saw this as a sign and followed the cat back into the temple to thank the priest who took care of the cat that had saved his life. From that time onwards the samurai decided to become the guardian of the temple and it started to flourish from this influx of money. Word spread quickly around Edo (this is how Tokyo was called at that time) and many people flocked to see to this wonderful temple to see the cat that had saved a samurai. The visitors hoped that being in the vicinity of the cat, some of it’s good luck might rub off on them and, although the cat is long since dead, still many people come to the temple for a bit of good luck.

Maneki Neko mania

Of course the cats are nice to see, the complex itself is also worthwile. Especially the pagoda is really nice. Besides that there is cementary where a lot of members of the Ii family have been buried. (This is the name of the samurai who became the protector of the temple after he felt he his life was saved by her.) The cat is said to have been burried there as well, but unfotunately I did not find her Grave. I did see a man who underwent a special Shinto ceremony in the hall dedicated to Maneki neko apparently he was in need of a bit of luck as well!

Gotokuji temple

Pagode at Gotokuji temple

Sakura’s at Gotokuji temple

Sumo temple
Since I was in the neighbourhood, I decided to take the train to Setagaya Hachiman jinja. This is a shinto shrine dedicated to aan sumo wrestlers. In the old days sumo was not considered a sport at all but was part of an elaborate shinto ritual. Two wrestlers preformed a kind of dance meant to resemble a fight with a vicious ‘kami’ or spirit god. Later this dance grew out into the sport it is today. Many of the original moves from those days were kept, so before every bout, the wrestlers do a sort of dance that represent the original shinto ritual. In fact the ring in which the wrestlers fight is considered hallowed ground up until this day. I was Lucky, while I was at the temple, a ritual ‘baptism’ for lack of a better word, was conducted. I felt privaliged to have been a witness to this, although one of the babies enjoyed the whole thing a lot less and screamed it’s little heart out.  This temple actually has an open air sumo ring with a stone spectators area. It is still in use today and once in a while sumo matches can be seen.

Setagaya Hachiman jinja

Sumo ring at Setagaya Hachiman jinja

Sumo ring at Setagaya Hachiman jinja

At Setagaya Hachiman jinja

Shokoin temple
Another temple that is quite nearby is the Shokoin ji. (The ‘ji’ stands for a buddhist temple so whenever you see a sign with the name of a temple that ends with ‘ji’ and has the English word for temple behind it, it basically says … temple temple) This particular temple is well known for the beautiful bamboos that surround the temple grounds. Before taking my journey further, I decided to drop by since it was just around the corner anyway.  After visiting the Shokoin temple I either wanted to go to the carrot tower and stay in the Setagaya (this is a a high building that has an observation deck from where you have a nice view over the city) or I was going to go more in the direction of home and head to Yoyogi koen. (koen stands for park in Japanese) Since it is cherry blossom season, the park won and besides the weather wasn’t too great either so I figured the view could wait for another day.

Cementary at Shokoinji

At Shokoin jinja

At Shokoin jinja

Yoyogi koen
In yoyogi koen it was even more crowed than usual. Even though the weather was not great and the wind had started to pick up, there were still many people in the park enjoying the hanami (having a pick nick under the cherry trees). A lot of Japanese had travelled to the park to enjoy one of the best days for enjoying the blossoms as they are currently at full bloom. After the weekend they will slowly start to fall out unfortunately. Yoyogi koen is always a nice place to visit on the weekends. There are generally a few people performing, some new and some familiar faces too like the drum players that always gather there and sit near the Shibuya exit enjoying a nice jam session.
Today was unlike most weekends, obviously because of the cherry blossoms. A lot more people frequented the park than usual which allowed wonderful opportunities for the local vendors. The came out in mass to set up their little stalls and sell the most wonderful snack food like fried noodles, freshly steamed bao pao, sausages on a stick and other delicacies. I mean, what is a pick nick without food and drinks right? And since many people know that one a day like this, food is abundant so most of them opt for not lugging everything with them, but to just buy some there.

Hanami at Yoyogi koen

The crowds enjoying Sakura at Yoyogi koen

By this time I was starting to get tired, but while I was walking towards the nearest metro station, I noticed even more stalls near the stadium, which offered not only food, but also other items like clothes for instance. Later on I noticed a stage and it turned out the popular girl band AKB 48 performing. By that time the battery of my camera had died and even though the music sounded alluring and the smell of food delicious, I decided to head home and grab the next metro instead.

Trashtalk; mottainai and Sodai gomi

Drawn by Cherwin van Meeuwen

(for an English translation please scroll down)

Mottainai is een Japanse uitdrukking die staat voor het gevoel wat men krijgt als je dingen verspilt. Japanners hebben er een hekel aan om verkwistend te zijn en zijn met zowel geld als goederen heel spaarzaam. Als je wel eens tweedehands spullen hebt gekocht van een Japanner dan begrijp je wat ik bedoel. Japanners laten vaak alle stickertjes nog op apparaten zitten die wij Nederlanders direct verwijderen. Zelfs de originele doos waarin het voorwerp is gekocht inclusief al het verpakkingsmateriaal wordt netjes bewaard!

Japanners zijn ook heel spaarzaam, wat ervoor zorgt dat de Japanse staatsschuld kan oplopen tot 200% omdat er zoveel spaargeld van Japanse burgers tegenover staat.

Je begrijpt het al, recyclen in Japan is een must. Daarom kan het soms wat verwarrend zijn als je als bezoeker naar Japan komt en iets weg wilt gooien. In de meeste hotels staat er een afvalemmertje op je kamer dus dat is dan nog niet zo’n probleem, maar zodra je buiten je hotel stapt wordt het lastiger. Dan word je namelijk geconfronteerd met een verscheidenheid aan afvalcontainers. Vaak staat er in het Engels bij wat er in moet, maar dat is lang niet altijd het geval.

What goes where? Recycling in overdrive.

Japanners recyclen namelijk veel specifieker dan dat wij dat doen. Zo heb je brandbaar (moeru gomi), niet brandbaar (moenai gomi), oud papier, glas (bin), blikjes (kan) en pet-flessen (pettoboteru). Bij petflessen wordt het alweer wat lastiger. Je dient namelijk de wikkel van de verpakking af te halen en dat bij niet brandbaar weg te gooien en het dopje moet ook in een apart bakje.

Thuis is het helemaal een feest. Elke ‘ward’ of deelgemeente is weer anders dus wat ik vertel geld alleen voor ‘mijn ward’. Ik woon in Minato-ku dus de regels die ik handhaaf zijn enerzijds door de deelgemeente van Minato-ku opgelegd en anderzijds door het gebouw waar ik woon. Wij hebben nog geluk met ons gebouw. We hebben een speciale ‘waste room’ waar we elke dag ons vuilnis kwijt kunnen. We dienen het wel apart aan te bieden. glas, blik, oud papier, brandbaar, niet brandbaar, gft, karton, pet flessen, alles moet apart worden gescheiden. Eigenlijk gaat het nog verder en dien je alle plastic bakjes die je weggooit ook eerst af te wassen. Normaal gesproken zijn er vaste dagen waarop je een bepaald soort afval (bijvoorbeeld brandbaar) mag aanbieden en op straat mag zetten, maar bij ons is dat dus anders aangezien ons gebouw dat voor ons regelt.
Van vrienden heb ik wel eens gehoord dat de gemeente weigerde hun afval op te halen omdat ze zagen dat de containers in de zak niet schoon genoeg waren. Afval moet namelijk in sommige wijken ook in een doorzichtige zak worden aangeboden. waarschijnlijk zodat er gecontroleerd kan worden of niemand smokkelt.

Grof vuil (Sodai gomi) is helemaal lastig. Dat kun je niet zomaar buiten zetten. Je moet eerst een afspraak maken om het op te halen. Verder is het aanbieden van grofvuil niet gratis zoals in Nederland. Elk item heeft een andere prijs. Je kunt bij je lokale ‘conbini’ stickers kopen van 250-2000 yen. Op deze stickers schrijf je je naam en je plakt ze op je spullen. Dit dient tegelijk als betaling voor het afhalen.

Er zijn ook zaken die je niet op straat mag zetten zoals electrische apparaten. Als je een nieuwe versie koopt kun je de winkelier vragen of ze de oude meenemen. Als je geen nieuw apparaat koopt of niet weet waar de oude vandaan komt (huur appartementen hebben vaak al een wasmachine en een koelkast e.d. beschikbaar) dan zul je contact op moeten nemen met de gemeente voor verder advies.

Het grappige is wel dat Japanners enerzijds deze mottainai mentaliteit hebben, waarbij men er een hekel aan heeft om dingen te verkwisten (altijd je bordje leeg eten in Japan), maar aan de andere kant zijn er weinig 2e hands winkel te vinden. Alleen kleding (vintage) wordt wel tweedehands verkocht, maar apparaten zijn vrijwel alleen via craigslist te vinden en dat is met name spullen door ‘buitenlanders’ aangeboden die teruggaan naar hun thuisland en een zogenoemde ‘Sayonara sale’ houden en al hun huisraad voor een prikkie te koop aanbieden. Met name vanwege het feit dat het dus duur is om grofvuil op te laten halen.

Een ander voorbeeld waarbij het tegenovergestelde van mottainai plaatsvind is gemakkelijk te zien. Als je een winkel binnen gaat, een supermarkt, conbini of een andere winkel, dan zul je zien dat alles enorm goed (en soms vaak mooi) is verpakt. Zelfs deodorant heeft nog een celofaan laagje erover! Veel Japanners eten, vanwege tijdgebrek en omdat ze soms maar een heel klein keukentje hebben, elke dag kant en klaar eten wat je in een conbini (convenience store) kunt kopen. Al dit eten wordt elke 12 uur weggegooid om versheid te garanderen en deze ‘bento’s’ zijn vaak ook dubbel of driedubbel verpakt. Vandaar ook weer de noodzaak in Japan om te recyclen voordat Japan verdwijnt in een berg van afval. Hoelang Japan deze levensstijl vol kan houden blijft nog maar de vraag.

English:

Mottainai is a Japanese expression that stands for the feeling one gets when wasting things. Japanese people are very frugal and generally hate to waste things. This is the case both with money and other items. If you have ever bought something second hand from a Japanese person you know what I mean. Japanese people generally leave the stickers on the items they buy, which we, usually remove straight away. Even the original box and all of the wrapping paper is neatly saved. The term ‘as good as new’ generally really does aply for anything that used to belong to a Japanese person.

Japanese people usually are very frugal where it comes to money too. This is why the Japanese deficit has been able to grow to a whopping 200% because there is an equal amount of savings from Japanese citizens that cover it.

You are beginning to understand it I bet, recycling in Japan is definately a must. It can be a bit daunting when it is your first visit to Japan. What goes where? Most hotel rooms have a single waste disposal basket so that is easy enough. When you go outside it is a completely different matter. There you are confronted with a host of different waste containers. Most of them have things written in English so you know where to put things, but some of them are completely in Japanese so it is sometimes hard to discover which container you should use.

What goes where? Recycling in overdrive.

Japanese people recycle much more specifically than we do. For instance there is burnable (moeru gomi), old paper, glass, (bin) cans (kan) and pet (pettoboteru). When throwing away pet bottles it gets even more exciting! The correct way to get rid of your bottle is thus: You need to take off the wrapper and throw it in the burnable container, then you tak off the lid and throw it in a separate container. The bottle itself you should squish to save space and throw in the pet bottle container.

At an average Japanese home the fun never seizes. Every ward is different. What I am about to tell you goes for my ward only (Minato-ku). These rules may differ in other wards. Also the building I live in has special rules as well so those apply only to me and not necessarily for other people. We are lucky to live into the building we live in. We have a special waste room (called private room) where we can dispose of our waste 24/7 which is definitely a luxury. We do need to separate everything though. Glass, cans, old paper, burnable, non-burnable, leftover food, cardboard, pet bottles, everything has to be thrown away separately. Actually you should even rinse out every plastic container you throw away. Normally there are days on which you can only put a specific kind of waste outside. In our building these rules do not apply fortunately since our building manages our waste. Friends of ours even told us that their waste was once refused since they did not rinse out their containers! Waste needs to be thrown away in see through bags, probably so they can check whether you are not throwing away anything deemed ‘illegal’.

Over size items (Sodai gomi) is are even more difficult. Those you can’t just simply put outside. In the ward where I used to live in Amsterdam there was one day a week when you could put anything outside and they’d pick it up, although a lot of items (especially furniture) would be gone before the trash collectors got there taken by ‘bin divers’. If you want to throw away over sized items, you need to make an appointment first. Then you need to buy special stickers at the local ‘conbini’(convenience store). These stickers can be bought in increments of 250 to 2000 yen. You need to write your name on them and place them on the items you need to get picked up.

There are also items that cannot be picked up by trash collectors like most electric appliances. These need to be picked up by the supplier of a new item. When you don’t want to buy anything new, you should contact your ward for further advise.

The funny thing is that Japanese people have this ‘mottainai’ mentality, (always finish your plate) but at the same time they are more wasteful than most European countries. There are few second hand shops that sell anything other than clothes. Most second hand items are sold via craigslist and usually only by foreigners that are moving back home and hold a so called ‘sayonara sale’ and sell all of their stuff for next to nothing.

Another good example of the opposite of the mottainai credo is easy to be found. Just walk into any kind of shop or store and see how things are wrapped, sometimes even quite beautifully so. For instance clothes are sometimes given to you in a paper bag, However when it rains, the store usually provides a plastic cover since the bag will get weak when it gets wet. Even deodorant is wrapped in a cellophane cover! A lot of Japanese people tend to only eat food which is ready made from a conbini. This is for one because they usually don’t have a lot of time and like the convenience, but also because they generally live small and have a tiny kitchen so not a lot of room to cook by themselves. All the food that is being sold in conbini’s (which generally are open 24/7, the readymade food is thrown away after 12 hours to ensure freshness. These bento’s (lunch boxes) are often double if not triply wrapped so nothing leaks. All these extra wrappings ensure the need for Japan to recycle like mad so they don’t slowly disappear in a mountain of waste. How long Japan can maintain this way of life remains to be seen.

Japanese history: Life as a rounin

(Please scroll down for an English translation)

In Japan heb je twee soorten van ‘rounin’. Van oorsprong waren dit samurais. Samurais waren van destijds in dienst bij de keizer of de nobelen. Bijvoorbeeld landheren als de daimyou’s en natuurlijk het shougunate.
In ruil voor zijn dienst, kreeg de samurai een loon in natura. In die tijd was geld nog niet gebruikelijk dus het voornaamste betaalmiddel was rijst. Hiermee werd ook de belasting betaald. In tijden van schaarste leverde dit nogal eens een probleem op. Niet alleen de samurai was afhankelijk van hoeveel rijst hij kreeg, ook zijn hele familie die vaak volledig afhankelijk van hem was, was er bij gebaat dat zij zoveel mogelijk rijst kregen.

In de jaren 1850-1860 zetten veel samurai zich af tegen het bewind van de shougun en daarmee werden zij een outcast. Ze waren niet meer in dienst bij hun landheer of nobele en kregen dan ook geen salaris. Vaak was dit een enorme strop voor hun familie aangezien die afhankelijk waren in hun levensvoorziening van wat de samurai hen gaf. Samurais die niet meer werkten, werden rounin genoemd. Letterlijk betekent deze term ‘golf-man’. Daarmee werd aangegeven dat deze samurai geen baas had en daardoor (figuurlijk gezien) een verstekeling was.
In eerste instantie was het gezien als grote schande om niet in vaste dienst te zijn als samurai en werden deze ‘zwervers’ aangemoedigd om seppuku (zelfmoord) te plegen. Echter in de periode 1850-1860 was er een opstand tegen het huidige bewind. Veel samurais hadden er genoeg van hoe het tot dan toe aan toe ging. De macht van de keizer werd alsmaar minder totdat het keizerrijk alleen nog een ceremoniële functie had. De shougunate had inmiddels alle macht in handen, samen met de raad van de ouderen. Zij hadden toegestaan dat buitenlanders toegang kregen tot Japan. Niet iedereen was daar al te blij mee. De buitenlanders verkochten ondermeer wapens aan iedereen die ‘koku’ (gouden muntstukken) had. Voor Samurai viel er geen eer te behalen in iemand gewoonweg van een afstand neerknallen. Dat kon vrijwel iedereen wel. Heel anders dan de jaren van training in het zwaardvechten wat zij hadden moeten doen om te zijn waar ze nu waren.

Deze ontevredenheid die bij samurai heerste, leidde tot een opstand, genaamd ‘sounno joui’ Dit betekent lang leve de keizer en alle buitenlanders er uit.
Een aantal kopstukken binnen de sounno joui beweging beraamden aanslagen om belangrijke figuren uit te schakelijk en uiteindelijk de keizer weer aan de macht te brengen en zodoende de buitenlanders eruit te gooien. De shougun, de feitelijke machthebber in die tijd, was slechts een jongen van 16 jaar oud en daardoor maar ten dele in staat zelf beslissingen te nemen. Hij liet zich erg beïnvloeden door zijn adviseurs, die daar maar al te gretig gebruik van maakten.

Het begin van het Meiji tijdperk
Uiteindelijk lukte het de rebellen onder leiding van Satsuma, om diverse belangrijke mensen die onder het shougunate vielen uit te schakelen en er sneuvelden ook menig westerling. Dit leidde ertoe dat de westerlingen om een vergoeding vroegen voor de dood van elk westers persoon. Het shougunate was niet van plan te betalen en probeerde steeds weer om uitstel om uiteindelijk de westerlingen af te wimpelen. Dit had een averechts effect en uiteindelijk werd de hoofdstad van Satsuma (Kagoshima genaamd) met de grond gelijk gemaakt als straf voor het uitblijven van de betalingen. De bombardementen zorgden ervoor dat het shougunate uiteindelijk toch over de brug kwam, maar inmiddels was het shougunate zo verwakt, dat deze met gemak afgezet kon worden, wat het begin was van het Meiji tijdperk.

Hedendaagse rounins
Tegenwoordig wordt de term rounin nog steeds gebruikt, maar dit keer gaat het niet om strijdlustige mannen met zwaarden. Het kunnen bijvoorbeeld jongeren zijn de hun nyu gakku shiken (entree examen voor de universiteit) niet hebben gehaald en liever niet kiezen voor een school met een lager aanzien. In Japan is het namelijk zo dat jongeren (bij vrijwel elke goede school van kleuterschool tot aan de universiteit) om binnen te komen, een entree examen moeten doen. Voor goede scholen, zoals Tokyo university, zijn deze examens dermate zwaar dat de veel het niet in één keer halen. Dan is de enige optie een minder goede school uit te kiezen. Of een jaar te ‘zwerven’ als rounin.
Ook mensen die even tijdelijk werkloos zijn, worden rounin genoemd.

Samurai coat of armour

Samurai coat of armour

Samurai coat of armour

English:

In Japan there are two kinds of ‘rounin’. Originally these were samurais. Samurais were in those days employed by the emperor or the nobility. For instance war lords such as daimyou’s and ofcourse the shougunate.
In return for his loyal service, the samurai would get paid in kind. In those days money was quite uncommon in Japan so usually a barter system was used. The main mode of payment was by rice. In times of scarcety due to a bad harvest or bad weather, this created problems and many people lived in poverty.
Not only the samurai was dependent on how much rice he received, often times his whole family was competely dependent on him too.

In the year 1850-1860 many samurai rebelled against the shougunates reign and became an outcast. They were then no longer employed by their war lord or the nobility and therefore did not receive any payment. Often times this spelled disaster for the family that was totally dependent on the income of their samurai son, but their principles weighed heavier than taking care of their family. These samurai that were out of a job were called rounin. Literally this means ‘wave-man’, as they are at drift and reported to no one.

When the term was first coined, it was a disgrace to not be in the service of someone as a samurai and these drifters were encouraged to commit seppuku (suicide). However between 1850-1860 there was a rebellion against the current reign. Many samurai got fed up with how things were going. The emporer had hardly any power whatsoever and was head of the country in name only. All the emporers power was drained and in the hands of the shougunate, together with the councel of elders. The shougunate had allowed foreigners to visit their country and it was the start of a thriving business in opium and weapons. In return the ‘foreign devils’ received either tea or ‘koku’ (golden coins). Samurai considered it honourless to gun someone down. It was something that required no skill and in their eyes a monkey could do it. Unlike the years of training required to become a samurai.
The unhappiness that lived among samurai, was the cause for the rebellion. Their war cry was ‘sounno joui’ which means long live the emperor and expel all foreigners.

Some of the main figures in the sounno joui movement, concocted a ply to take out some of the main members in the shougunate, with the aim of taking the shougun down altogether. This was done to re-instate the emporer and to expel all foreigners. The shougun at the time, the actual main character in all this, held all the power, but since he was only a 16 year old boy, he did not make many of the decisions himself but was lead by his advisors.

The start of the Meiji era
In the end the rebels succeeded, under the tutelage and leadership of lukte Satsuma, to take out some of the key members of the shougunate and there were also several assisnations among the westerners who lived in Japan. This lead to the demand for reparations which the shougunate were not planning on paying. They tried to distract the westerners and postpone meetings and payments hoping the westerners would tire and give up. This only made the westerners more determined to get what was coming to them and eventually the capital of Satsuma (called Kagoshima) was bombed as a punishment for not keeping their end of the bargain. In the end the bombings did force the shougunate to caugh up the dough, but by that time the shougunate was weakened to such an extent that the shougin and all his officials were taken out of commission. The emporer was reinstated and this was the beginning of the Meiji era.

Modern rounins
These days the term rounin is still in use. Except this time it is not meant to describe men that go out to battle with their samurai swords. For instance students that want to enter a university have to pass the nyu gakku shiken (entrance exam). In Japan the educational system is quite different from what we know. Students that want to enter a good school, wheter it be kindergarden or a university, need to pass an enterance exam. This is generally the hardest part. After passing the exam en getting into said school it usually gets easier. Not all people are able to pass the exam the first time around. Of course there are people that settle for a lesser school if their school of choice is not obtainable. However students that wish to re-take the exam the next year, are often considered adrift, just like the samurai, and therefore are also called rounin. People who are between jobs tend to be called rounin as well.

If you have enjoyed this post, please click on the title of the post and then the ‘like’ button, or better yet, leave a comment and show me how you feel.

Going to a hospital in Japan; whats that like?

‘t Is altijd lente in de ogen van de doktersassistente…
De medische wereld in Japan is heel anders dan in Nederland. Zo zijn er bijvoorbeeld geen huisartsen hier net zoals in Nederland. Al heb je bij wijze je grote teen gestoten dan ga je direct naar het ziekenhuis. Alle zaken, klein of groot, worden hier behandelt.
Er zijn veel ziekenhuizen en elke staat weer voor iets anders goed aangeschreven. Het is dan ook niet ongebruikelijk dat Japanners pasjes hebben voor meerdere ziekenhuizen.

De kosten verbonden aan ziek zijn vallen over het algemeen best mee. Als je een full time medewerker bent binnen een organisatie, dan betaalt je baas over het algemeen je basis ziektenkostenverzekering en dat van je vrouw en kinderen.

Als je naar de dokter moet, of medicijnen nodig hebt, dan betaal je 30% van de kosten zelf en de rest valt onder de verzekering. Geen eigen risico of dat soort geneuzel, gewoon altijd 30%. Hoewel… Er zijn wel uitzonderingen. Kanker wordt gezien als een dure ziekte dus daar moet je je apart voor verzekeren. Ook zwangerschap wordt niet als een ziekte gezien dus dat is geheel voor eigen kosten. Niet slim als je bedenkt dat het aantal Japanners elk jaar schrikbarend terugloopt.

Hoe gaat een ziekenhuisbezoek in z’n werk?
Uiteraard moet je eerst een Japanse ziekenfondskaart hebben en moet je ingeschreven staan bij het ziekenhuis. Dan krijg je direct een pondskaartje (wie zegt dat Japan technologisch ver vooruit is?!) Voor veel artsen moet je van tevoren een afspraak maken. Dat kan telefonisch bij de receptie van elke afdeling. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, moet je je pondskaartje in een automaat stoppen om een nummer te trekken. Het systeem verifieerd om welke tijd je een afspraak hebt, want zonder afspraak krijg je geen nummer. Aangezien je verzekering aan je werkgever gelinkt is, en dat weer niet in verbinding staat met het systeem van het ziekenhuis, krijg je 1x per maand geennummer. In dat geval moet je naar een speciale receptie toe waar ze controleren of je nog steeds verzekerd bent.

Direct betalen graag!
Nadat je bij de arts bent geweest is het gelijk betalen geblazen. Eerst moet je met een mapje wat je van de dokter krijgt met je gegevens naar weer een speciale balie. Daar controleren ze je pondkaartje nog een keer en krijg je van het systeem een nieuw nummertje. Daarmee moet je naar het betaalcentrum gaan. Op een bord komt jouw nummer te staan en als dat het geval is mag je naar een van de stokoude betaalautomaten lopen om contant of met creditcard af te rekenen.

Bij de apotheek
Mocht je medicijnen nodig hebben, dan heb je van je arts een recept gekregen. Daarmee ga je naar de apotheek. Eenmaal binnen ga je eerst naar de balie en geef je je ‘medicijnen paspoort’ en je recept af. Dit paspoort, vergelijkbaar met wat je in Nederland van de dierenarts krijgt, geeft aan watvoor medicijnen er zijn voorgeschreven. Dit wordt altijd eerst gecontroleerd. Dan krijg je een nummertje en kun je wachten tot je beurt. De apothecaresse (de meeste zijn vrouw, vandaar) verifieert je naam en geeft je een uitleg over de medicijnen, dan mag je bij de volgende balie betalen en zit het hele proces er eindelijk op!

Black ship festival Shimoda May 17th-19th 2013

Een echte aanrader. Als je rond 18 mei in Japan bent en de mogelijkheid hebt om buiten tokio te reizen, ga dan naar het Shimodo Black ship festival. Dit festival wordt gehouden van 17-19 mei.

Wat houdt dat ‘blackship’ festival precies in?
Dit festival herdenkt de tijd dat de zogenaamde’Blackships’ naar Japan toe kwam en het land werd open gesteld voor de buitenwereld. Japan is vroeger heel lang gesloten geweest voor andere landen tot de komst van de Portugezen in 1548 en later de Nederlanders met een schip wat ‘de liefde’ heette. In eerste instantie waren alleen de Nederlanders welkom aangezien zij niet probeerden hun geloof op te leggen aan de Japanners, maar alleen wilden handelen. Deze handelsgeest konden de Japanners wel waarderen en vandaar dat in die tijd er Samurais werden geschoold in de Nederlandse taal om te kunnen communiceren, en handel te drijven met de Japanners. Niet veel later kwamen daar ook de russen, britten, fransen, amerikanen en andere nationaliteiten bij en ontstond de eerste expat kolonie in Yokohama.

De naam ‘blackship’ werd indertijd gegeven aan alle schepen die door niet Japanners werden bemand, vandaar de naam van het festival.

Wat is er allemaal te doen?
Je kunt bijvoorbeeld een ceremonie meemaken in Shimoda Park, de parade van de band van de Amerikaanse marine zien, de ‘Blackship journey’ meemaken waarbij de deelnemers verkleed als bekenden uit de tijd van de ‘blackships’de ronde deden hun opwachting maken. Bijvoorbeeld Commodore Perry en shogunate personeel bij de Ryosenji Tempel.
De open bazaar is ook echt een aanrader waarbij de lokale ondernemers hun waren (en heerlijke hapjes) te koop aan bieden.

Wil je meer informatie over dit festival? Ga volg dan deze of deze link.

Highly recommended! If you are in Japan around May 18th and you are able to travel outside Tokyo, than I can really recommend the Shimoda blackship festival. It will be held from May 17th-May 19th.

What is this ‘blackship’ festival exactly?
This festival commemorates the time when so called blackships came to Japan and the country was opened to outsiders. Japan used to be closed to outsiders before the Portugese came in 1548 and later the Dutch with the gallion ‘de liefde’ At first only the Dutch were welcome as they did not try to convert the Japanese to their faith, but were only interested in trading with the Japanese. This commercial mind-set was really appreciated by the Japanese so much so that some Samurais were selected to learn the Dutch language to help communicating and trading with the Dutch. Shortly after the Dutch first landed, other nationalities came to Japan like the Russions, the Brittish, the French, the Americans and people of other nationalities who settled in Yokohama. The first expat colony in Japan.
Blackship’ was the name given to all ships manned by non Japanese, which accounts for the name of the Blackship festival in Shimoda.

What to do while in Shimoda?
When you go to Shimoda during the festival, you can withness a ceremony in Shimoda Park, see the parade of the American Navy march by, experience the ‘Blackship journey’ where participants can dress up like well known individuals from that time like Commodore Perry and shogunate officials at the Ryosenji Temple.
The open bazar is really fun to visit while you are there. You can browse the open market where local shop keepers peddle their wares and eat the most delectable little snacks.

Do you want more information about the festival? Please follow this or this link.

Japanese customs: what to do when you are invited by a Japanese?

(For an English translation, please scroll down)

In Japan zijn er veel gebruiken die voor ons Nederlanders misschien een beetje vreemd aan doen. Japanners zijn hier nogal precies in, dus om niemand voor het hoofd te stoten is het handig om je eerst een beetje te oriënteren en in ieder geval niet als die ‘lompe buitenlander’ te worden bestempeld wanneer je omgang hebt met Japanners.

Natuurlijk word het je wel door de meeste mensen vergeven als je niet precies weet hoe het moet, maar het is altijd beter om een goede (eerste) indruk te maken en zeker als mensen de moeite nemen om je (thuis) uit te nodigen, is het handig als je een goede indruk kunt achterlaten door te laten zien dat je op de hoogte bent van de kleine dingetjes die voor Japanners zo gewoon zijn.

Inmiddels zal je wel benieuwd zijn geworden naar welke gewoonte ik op doel. Er zijn er veel, maar in deze post zal ik me richten op de gebruiken en gewoontes die normaal zijn wanneer je bij iemand te gast bent.

Wees precies op tijd!
Wanneer je bent uitgenodigd om bij Japanners thuis te komen, dan is het belangrijk dat je precies op tijd komt. Te vroeg is niet goed want wellicht is de gastvrouw nog niet klaar met de voorbereidingen en komt ze zo in tijdnood. Te laat is om voor de hand liggende redenen niet gepast.

Als je een Japans huis betreedt, dan kom je aan in de 玄関 (genkan) ingang. Dit is een speciaal gebied. In Nederland heb je bij de meeste ingangen geen verschil tussen de deur en de ingang naar de woonkamer of andere vertrekken. In een Japans huis is dit anders.
Vaak is het zo dat het gedeelte bij de entree verlaagd is. Dit is niet altijd het geval, maar over het algemeen is de vloer wel anders dan de rest van de hal. Bij de deur is de vloer altijd betegeld. Hier dien je ALTIJD je schoenen uit te doen.

Correct way to place shoes when you arrive. Slippers are ready to be put on.

Hoe gaat dat precies in zijn werk?

Begroeting
Als de deur wordt geopend dan zeg je niet zomaar ‘hallo’ of ‘leuk je te zien’, maar zeggen Japanners eerder 失礼します。(Shitsureishimasu) betekent zoiets als ‘het spijt me je tot last te zijn/letterlijk het spijt me onbeleefd te zijn.’ Of やましています (yamashiteimasu) kan ook. Dit betekent het spijt me in de weg te lopen. Hierna kun je bijvoorbeeld 日差しぶりです (hizashiburi desu) zeggen. Dit betekent ‘lang niet gezien’. Uiteraard dien je dit alleen te zeggen als dit echt het geval is, anders is het een beetje raar.

Schoenen
Je loopt door tot het gedeelte waar de verhoging begint of waar de tegels ophouden. Hier doe je je schoenen uit en je let er goed op dat je kousenvoeten niet op deze vloer terecht komen. Zodra je eerste schoen uit is, stap je direct op de verhoging (of het gebied zonder tegels). Dit doe je met beide voeten. Vervolgens ga je rechtop staan, draai je je om en buk je om je schoenen om te draaien met de neus naar de deur toe.
In het algemeen zal je gastheer of gastvrouw je slippers aanbieden, vaak staan die al voor je klaar. Je kunt het beste deze slippers aantrekken en de gastheer of gastvrouw volgen naar de woonkamer.

Zelf een stoel uitkiezen?
Als je in de woonkamer bent aangekomen, dan kun je het beste wachten totdat de gastvrouw je een stoel aanbiedt. De positie waar je zit is erg belangrijk, sommige plekken worden gezien als ‘meer waardig’ dan andere, dus je kunt niet zomaar overal gaan zitten. Het is beter om eerst te wachten tot je hoort in welke stoel je plaats kunt nemen of te vragen waar je mag plaats nemen.

En dan?
Als je door iemand uitgenodigd bent, dan is het wel zo beleefd om een お土産 (omiyage) aan de gastvrouw te geven.Dit is een kadootje/souvenir. In Japan geef je over het algemeen niet snel een fles wijn aan de gastvrouw maar eerder een doosje chocolaatjes, wat fruit (speciaal genetisch gemanipuleerd duur fruit) of een souvenir. (meestal iets te eten). Als je het kadootje overhandigd, dan kun je de volgende zin gebruiken: つまらないものですが (tsumaranai mono desu ga). Dit betekent het is niets bijzonders. Als je iets minder formeel wilt zijn dan kun je ook たいしたものじゃないんですが (taishita mono ga nai desu ga) Het is maar een kleinigheidje. In Japan is het erg belangrijk om je onderdanig op te stellen naar een ander toe. Je slaat jezelf niet op de borst en je probeert alles wat over jou of mensen in je directe omgeving gaat, altijd in belangrijkheid af te zwakken.

Nadat je het cadeautje aan de gastvrouw hebt overhandigt, zit je nu op het puntje van je stoel te wachten hoe de gastvrouw je cadeautje open maakt en wil je haar verraste uitdrukking zien omdat je je best hebt gedaan iets leuks voor haar te kopen. Je zal dan vast teleurgesteld zijn als ze je bedankt en het cadeautje vervolgens ongeopend weg legt. In Japan is het vanuit het verleden zo dat als je een cadeautje direct open wilt maken, dat je dan als erg materialistisch wordt gezien. Vandaar dat dit ‘not done’ is. Aan de andere kant als je van iemand anders een cadeautje krijgt, dan dien je die persoon heel hartelijk te bedanken, maar zul je niet teveel aandacht aan het cadeautje zelf moeten besteden om geen slechte indruk achter te laten. Natuurlijk zijn alle gebruiken in Japan onderhevig aan verandering dus als je een cadeautje krijgt van een jong persoon dan kan het zijn dat hij of zij je vraagt om het cadeau direct open te maken. Het is beter om hier niet zelf over te beginnen, tenzij het een goede vriend of vriendin betreft. In dat geval is het oké om te vragen of je het pakje direct open mag maken.

Toiletbezoek
Naar de wc gaan zal toch niet al te ingewikkeld zijn? Ja, en nee. Hier zitten ook vreemd genoeg weer haken en ogen aan. Veel Japanners hebben namelijk in de wc een speciale set slippers staan. Je hebt al slippers aan zul je denken, dus wat moet je met nog een stel slippers? Voordat je het toilet betreed, dien je je eigen slippers uit te trekken (probeer niet op de vloer van de badkamer of de gang te gaan staan met je sokken maar direct in de toilet slippers te stappen. Je eigen slippers blijven op de gang staan en deze speciale slippers houd je aan tijdens je toilet bezoek. Als je klaar bent, moet je goed opletten dat je deze toiletslippers niet aanhoudt, maar uitdoet voordat je het toilet verlaat. De slippers laat je met de neus richting het toilet staan en zo dicht mogelijk bij de deur zodat de persoon na jou, gemakkelijk deze slippers aan kan trekken.

Slippers used only when visiting the bathroom

Toiletslippers?
Waarom hebben Japanners überhaupt toiletslippers nodig? Dit is ook weer een traditie die uit een ver verleden komt. Vroeger was de wc niet in huis maar buitenshuis. De wc bestond vaak uit niet meer dan een houten hutje met een gat in de grond en een plank erboven met een gat. Bijgelovige Japanners waren van mening dat de wc een deur was naar de onderwereld. Je wilt uiteraard je huis hier niet mee ‘besmetten’ of misschien een spoor vanuit de onderwereld met je mee nemen, vandaar dat dat men slippers begon te gebruiken die specifiek bedoeld waren om tijdens het toilet bezoek te gebruiken. Tegenwoordig hebben mensen uiteraard de wc in huis, dus je zou denken dat dit verhaal minder een issue zou zijn, maar het slippergebruik wordt nog steeds gehandhaafd, hoewel niet alle Japanners meer weten waar dit oorspronkelijk vandaan komt, alleen dat het beter is om speciale slippers in de wc te gebruiken.

Tijdens het eten
Als je ook bent uitgenodigd voor het eten dan zijn er bepaalde regels die je in acht moet houden. Ook aan de eettafel is de zitplaats van groot belang. De plaatsen bij de deur worden gezien als plekken voor mensen met lagere status en een plek aan het hoofdeinde of bij het raam of bij een wanddecoratie worden gezien als plekken voor mensen met een hogere status. Daarom is het opnieuw van belang om te wachten totdat iemand je een plek aanwijst. Ik zal later nog een andere post wijden aan de zitplaatsen aan tafel voor als men niet zegt waar je dient te gaan zitten. In dat geval is het belangrijk dat je begrijpt op welke plekken je wel of niet kunt gaan zitten. Dit is met name zo als je met een gezelschap hebt afgesproken in een restaurant.

Eten
Wanneer je hebt plaatsgenomen, dan krijg je vaak een お絞り (oshibori). Dit is een koud of meestal warm vochtig handdoekje wat je dient te gebruiken om je handen mee schoon te maken voordat je gaat eten. Gebruik dit handdoekje niet om je gezicht mee schoon te maken! Dat is ongepast! Japanners gebruiken over het algemeen geen servetten. Je kunt dit doekje dan ook in de plaats van een servet gebruiken om je handen of mond mee af te vegen. Als je het doekje niet nodig hebt, dan kun je deze op tafel naast je leggen of op een speciaal bordje of bakje wat soms bij het doekje gegeven wordt.

Zodra het eten wordt opgediend, zal de gastvrouw vaak iets zeggen zoals:’なんもございませんが (nanmo gozaimasen ga). Wat betekent het is niet echt de moeite waard hoor. Het antwoord hierop is: いいえ、とんでもないです／いいえ、とんでもありません. (iie, tondemonaidesu/iie, tondemoarimasen). Dit betekent:’het is verre van de waarheid.’ iie tondemonai is informeler dan iie tondemoarimasen.
Als het eten eenmaal op tafel staat, dan dien je いただきます (itadakimasu) te zeggen. Dit betekent zoiets als:’bedankt voor het eten.’ Het beste is om te wachten met eten totdat de gastvrouw zegt: どうぞ (ouzo). Dit betekent:’ga je gang’. In het Japans bestaat er niet echt een uitdrukking voor ‘eetsmakelijk.’ Als je anderen ziet eten maar zelf niet aan het eten bent, dan kun je hooguit 楽しみ食事をください (tanoshimi syokuji wo kudasai) wat zoveel betekent als:’heb een plezierige maaltijd’ In dit geval is het raar als je itadakimasu zou zeggen.

Eten met stokjes
Als je met stokjes moet eten dan zijn er een paar regels waar je rekening mee moet houden:
1. Je gebruikt niet je eigen stokjes om van een gezamenlijk bord iets af te pakken, maar gebruikt de stokjes die bij het bord liggen. Als er geen stokjes of lepel of tang of iets dergelijks bij het bord ligt, dan gebruik je de achterkant van je eigen stokjes om eten van het bord af te pakken. Dat leg je op je eigen bordje en vervolgens draai je je stokjes om om het eten naar je mond te brengen.

2. Je mag geen eten overgeven van persoon tot persoon met stokjes.

3. Je mag je stokjes niet in eten rechtop laten staan.

4. Je mag je stokjes niet gebruiken om een bakje dichter naar je toe te brengen.

5. Als je stokjes krijgt die je van elkaar los moet breken, dan mag je niet je stokjes tegen elkaar aan wrijven om splinters weg te halen.

6. Je mag stokjes niet gebruiken om in eten te roeren.

7. Je mag je stokjes niet gebruiken om eten ergens uit te vissen. Bijvoorbeeld je gebruikt je stokjes niet om ingrediënten uit misosoep te vissen.

8. Je mag je stokjes niet aflikken of er op bijten.

9. Er mag geen saus of andere zaken druipen van het eten wat je met je stokjes vast hebt.

10. Je mag je stokjes niet gebruiken om, terwijl je een bordje of kommetje tegen je mond zet, eten naar binnen te schuiven.

11. Je mag je stokje niet gebruiken om etenswaren te ‘spiezen’ of er in te prikken.

12. Je mag je stokjes niet beiden in een hand houden zoals je een steekmes zou vasthouden.

13. Je mag je stokjes niet op tafel leggen of op je bordje plaatsen. Je dient de stokjes op een daarvoor bestemde ‘waribashi’ (stokjes houder) te leggen. Als je alleen houten wegwerp stokjes hebt gekregen, dan dien je het hoesje waarin de stokjes komen te gebruiken om zelf een waribashi van te maken.

In een andere post zal ik dieper ingaan op het eten met stokjes.

Het is lekker, bedankt!
Uiteraard is het van belang om zowel tijdens het eten te zeggen dat het lekker is en dat het heeft gesmaakt. Tijdens het eten kun je おいしい　です (oishii desu) zeggen of als je een man bent kun je ook うまい　です (umai desu) zeggen. In beide gevallen betekent het:’Het is lekker.’ maar als vrouw dien je niet ‘umai’ te zeggen, dit is onbeschaafd en dient alleen door mannen te worden gebruikt.
Na het eten dien je ごじそうさまでした (gojisousamadeshita) te zeggen. Dit betekent: ‘Het heeft gesmaakt’.

Na het eten
Als de maaltijd voorbij is en er afgeruimd gaat worden, dan is het wel zo beleefd (voor vrouwen althans) om te zeggen: てつだってもいいですか？ (tetsudakemo ii desu ka?) of beter nog てつだわせっていただけませんか？(tetsudawasette itadakemasen ka?) Het eerste betekent:’Mag ik je een handje helpen.’ en het tweede is wat formeler en betekent:’Zou ik u mogen helpen?’ Mannen worden niet verwacht om te helpen, hoewel het voor een niet Japanse man ook helemaal niet verkeerd is om te vragen of hij mag helpen om een goede indruk achter te laten bij de gastvrouw. Uiteraard zal ze de hulp weigeren, maar het is wel zo beleefd om het aan te bieden.

Afscheid
Wanneer je het huis van je gastvrouw verlaat, dan is het eigenlijk een beetje net als bij de aankomst in omgekeerde volgorde. Je pakt je jas, of krijgt die van je gastvrouw aangereikt. je verruild de slippers voor je schoenen (denk eraan om niet met je kousen op de vloer te gaan staan maar direct je voeten in je schoenen te steken) en je draait de slippers om met de neus van de ingang af.
Als je de gastvrouw niet meer gaat zien dan kun je さようなら (sayounara) vaarwel, zeggen, of anders bijvoorbeeld 待った今度 (matta kondo) tot de volgende keer of het nog informelere じゃね (jya ne), zoiets als doei, zeggen.

Was deze post leerzaam? Heb je er iets aan gehad? Ben je zelf wel eens uitgenodigd geweest bij een Japans gezin? Wat waren je ervaringen of wat is jouw mening wat betreft deze Japanse gebruiken?

Laat een reactie achter onderaan deze post om je ervaringen of mening te delen.

English:

In Japan there are many customs that may appear strange to use westerners. Japanese are sticklers to details so in order not to offend anyone, it is better to do some research as to not offend anyone when interacting with Japanese. Also if you don’t want to be known as that rude ‘gaijin’ (foreigner) I really recommend you to read this post.

Of course most people will forgive you if you do not know exactly how things are done in Japan, it is always better to make a good (first) impression especially when people invite you (to their home) it is smart to make a good impression by being aware of all the little details that are so natural for a Japanese.

By now you are probably interested in what customs I am talkin gabout. There are many, but in this point I will only write about those that are customary when visiting someone’s home.

Be precisely on time!
When you are invited to come to a Japanese’ home, it is important to be exactly on time. If you are too early, the host or hostess might not be done with the preparations. If you have already arrived and she or he is not done yet, you run the risk of inconveniencing them which you should try to avoid at all cost. Being late is not appropriate well known reasons.

For the rest of this post I will assume the hostess will be female so I will only use words like ‘her’ or the hostess. Of course it is not impossible that you are invited by a man and/or he assumes the role as host, but generally speaking a woman will be hostess.

When you enter a Japanese house, you first arrive at the 玄関 (genkan) entrance. This is a special area. In most western countries, there is no difference between the area right behind the door and the rest of the house. In a Japanese house this is generally quite different. Often times the area after the doorway is lower than the rest of the house. This is not always the case, but the floor is generally tiled while the rest of the house has another kind of flooring. This is the place where you should ALWAYS take off your shoes. Wearing your shoes inside a Japanese house is considered highly disrespectful.

Correct way to place shoes when you arrive. Slippers are ready to be put on.

How does things work?

Greetings
When the door is opened, you don’t just say ‘hello’ or ‘nice to see you’. Japanese would rather say失礼します。(Shitsureishimasu) this means something like ‘sorry to be a burden/litterally sorry to be rude.’ Alternatively you can use やましています (yamashiteimasu). This means ‘sorry to be in your way.’ After this you can say日差しぶりです (hizashiburi desu). This means: ‘Long time no see.’ Of course you should only say this when it is actually the case. Otherwise it might be considered strange.

Shoes
When you enter the house, you walk toward the area where the elevation begins. Here you will take off your shoes and take care to not touch the floor with your socks. As soon as you have taken off a shoe, you will step on the elevated area and immediately slide your foot in one of the slippers that will be waiting for you. You will do the same with the other foot. Then you will stand up, turn around to grab your shoes and turn them around (pointed area towards the exit) In general your hostess will offer you slippers and will have them ready and waiting for you. When you have put these slippers on you can proceed to follow your hostess to the livingroom.

Choosing a chair?
When you have arrived in the livingroom it is best to wait until your hostess offers you a chair. The position where you sit is very important in Japan. Some spots are considered more ‘worthy’ so it is better to wait until you know where to sit or to ask where you may sit down.

And then what?
When you have sat down it is customary to give anお土産 (omiyage) to the hostess. This is a present or souvenir. In Japan you usually don’t give a bottle of wine, but rather some chocolates, some fruit (specially grown fruit that is very expensive) or a souvenir (usually food). When giving a present you can use this sentence: つまらないものですが (tsumaranai mono desu ga). This means it is nothing special. If you prefer to be less formal you can also say: たいしたものじゃないんですが (taishita mono jya nai desu ga) It is something insignificant. In Japan it is important to be humble and not to boast about yourself. All things regarding yourself or people in your inner circle are always made insignificant.

After handing over the present to your hostess, you might be anxious for her to open it and you look forward to seeing her surprise when she sees how much effort you have taken to bring the right gift. Don’t get too disappointed when she puts the gift away unopened. In Japan it is customary to not open presents in plain view. You are considered very materialistic when you do so that is why this is ‘not done’. On the other hand, when you receive a gift from someone else, it is important to profusely thank this person for giving you such a nice gift, but beware to spend too much attention looking at the gift. Of course all customs are changing, even in Japan, so when you receive a gift by a young person, they might ask you to open your present straight away. It is better not to mention this yourself, unless this person is a good friend of yours. In that case it is okay to ask whether you are allowed to open the gift straight away.
Visiting the little girls room
Going to the bathroom should not be all too complicated, right? Yes and no. Strangely, there are some special customs involved with going to the bathroom too. A lot of Japanese have special slippers, solely used for a visit to the bathroom. You are already wearing slippers, is something you might think so no need for another pair, right? Well you have guessed wrong. Before entering the bathroom it is important to take off your own slippers, again try to avoid touching the floor with your socks. You own slippers are kept out in the hall way, outside of the bathroom and you will wear these special slippers at all time when you are inside. When you are done, please make sure that you do not continue to wear the bathroom slippers outside of the bathroom! Leave the slippers the way you found them, with the nose facing away from the door so the person after you has easy access to them.

Slippers used only when visiting the bathroom

Bathroom slippers?
Why do Japanese even use bathroom slippers? Again this is a tradition that comes from an ancient past. In the old days the bathroom was a mere outhouse. It was usually no more than a wooden structure with a hole in the ground coverd by a plank with a hole. Supersticious Japanese thought that this outhouse was a doorway to the underworld and that things could come through if you were not careful. Ofcourse contaminating your home with ‘things’ from the underworld is definitely out of the question, which is why they started wearing these special slippers that were specifically used when visiting the bathroom.
Ofcourse nowadays people have a bathroom inside the house so you might think this is no longer an issue. Even so, many Japanese still use these bathroom slippers and sometimes they don’t even know the original reason behind it, only that you are supposed to have them.

During dinner
If you are also invited to dinner, then there are certain rules you should follow. In the diningroom, just like the livingroom, where you sit is of the utmost importance, so wait to be seated. In a later post I will write more about the importance of seating arrangements so please watch out for this post if you are interested in learning more. In any case it is important that you understand that not all seats are equal and where you sit can matter a great deal. This is also the case when meeting people at a restaurant.

Enjoying your meal
Before dinner the hostess migh give you a special hot or cold towel. This is called an お絞り (oshibori). You should only use this towel to clean your hands and ofcourse always use it before eating. After using it, just place it onto the table or on a specially designed rest if one is offered. Japanese generally do not use napkins, so you can use the towel to wipe your mouth or hands during the meal like you would use a napkin.
As soon as the food is presented the hostess will most likely say something along the lines of:なんもございませんが (nanmo gozaimasen ga). This means it is not really worth wile. You answer should be: いいえ、とんでもないです／いいえ、とんでもありません. (iie, tondemonaidesu/iie, tondemoarimasen). Which means:It is far from the truth.’ iie tondemonai is more informal than iie tondemoarimasen.

When all of the food is on the table you are supposed to say: いただきます (itadakimasu). This means something like ‘thank you for this meal. You can compare it to saying grace. The hostess will reply with: どうぞ (Douzo). This means ‘go ahead please’. In the Japanese language there is not really an expression that can be used like the English ‘Enjoy your meal’. If you see other people eating you generally do not wish them an enjoyable meal. You can say something like 楽しみ食事をください (tanoshimi syokuji wo kudasai) which means please have a fun/nice meal. In this case it would be strange if you said itadakimasu.

Eating with chopsticks
When you are eating with chopsticks there are several rules you should obey:

1. Don’t use your own chopsticks to take something from a communal plate. Instead use the special chopsticks or other serving utensils that are provided with each plate. If no such utensils are provided, use the back of your chopsticks to take some food. Place the food on your plate and turn you chopsticks around when putting the food in your mouth. The back is only used when taking things from plates other than your own.

2. Don’t use your chopsticks to pass food from one person directly to another.

3. Don’t stick your chopsticks in your food.

4. Don’t use your chopsticks to bring a plate closer to you.

5. If you have to break your chopsticks apart, do not rub them together to get rid of the splinters.

6. Do not use your chopsticks to stir your food.

7. Do not use your chopstick to fish for choice morsels. For instance do not use your chopsticks to search for ingredients in (miso)soup.

8. Do not chew, lick or bite on your chopsticks.

9. Make sure that no sauce or other things drip from the food you are holding with your chopsticks.

10. Do not use your chopsticks to shovel food in your mouth.

11. Do not use your chopsticks to spear food or prod food with.

12. Do not hold your chopsticks in one hand like a dagger.

13. Do not put your chopsticks on the table or on a plate. You should always use a specially designed ‘waribashi’ (chopstick holder). When you have received only wooden throwaway chopsticks, you should use the sleeve in which the chopsticks came and fashion them in a home made washibari. In another post I will explain more thoroughly how to use chopsticks the correct way.

It was tasty, thanks!
Naturally it is important that you let you hostess know the meal is tasty. Uiteraard is het van belang om zowel tijdens het eten te zeggen dat het lekker is en dat het heeft gesmaakt. During the meal you can say おいしいです (oishii desu) or if you are a man, you can also say:うまい です (umai desu). In both cases it means:’it’s good/tasty’. As a woman you should refrain from saying ‘umai’, as this word is used by men only so therefore it is unladylike to use it as a woman. After the meal you sayごじそうさまでした (gojisousamadeshita) this means ‘Thank you for a lovely meal.’

After dinner
When the table is being cleared, you should take the opportunity to say てつだってもいいですか？ (tetsudakemo ii desu ka?), may I help you? or better yet てつだわせっていただけませんか？(tetsudawasette itadakemasen ka?) ‘Would you allow me to help you?’Obviously the first one is more casual and the last more formal. Men are generally not expected to help with housework. However even for men it is really polite to at least offer a hand and leave a good impression on your hostess. Naturally she will refuse and will not let you help her, but at least it is nice to have asked.

Saying goodbye
When leaving your hostess, things are almost an exact opposite of the way things are done when ariving. You take your coat, or have it handed to you by your hostess, you change from your slippers to your shoes (making sure not to touch the floor with your socks and you change your slippers round so their noses face away from the entrance.
When this is the last time you will see your hostess, you can sayさようなら (sayounara) meaning fairwell, this is a common way to say goodbye so even if it won’t be the last time, you can also use sayounara, but I prefer to use 待った今度 (matta kondo) until next time, or the even more informal じゃね (jya ne), comparable with ‘bye’.

Did you enjoy this post? Have you ever been invited to a Japanese home? What were your experiences?

Please leave a comment at the bottom of this page to share your experiences or our opinion.

Why do Japanese wear surgical masks?

(Please scroll down to the bottom of this page for an English translation)

People in Japan wearing surgical face masks

Als je wel eens Japanners op tv ziet, of wanneer je rondloopt in Tokio, dan zie je regelmatig mensen die met een masker op lopen. In Nederland worden deze maskers alleen gebruikt door mensen die in een ziekenhuis werken, maar in Japan zijn ze onderdeel van het dagelijks straatbeeld.

Waarom dragen mensen deze maskers zul je je wel eens afvragen. Daar zijn een aantal redenen voor. Hieronder zal ik een tipje van de ‘sluier’ oplichten.

1. Je bent ziek
Als mensen verkouden zijn of grieperig dan doen ze vaak een gezichtsmasker op om anderen niet aan te steken. Niet iedereen kan zomaar een dagje ziek thuis blijven. Zeker mensen die ‘arubaito'(een part-time baan) hebben, krijgen in de regel geen secundaire arbeidsvoorwaarden en krijgen vaak niet betaald als ze ziek zijn. Ook fulltimers moeten in sommige gevallen vakantiedagen opofferen als ze ziek worden. Om dan toch naar werk of school te kunnen gaan maar niet het risico te lopen dat je iedereen aansteekt, draagt men een gezichtsmasker.

2. Uit voorzorg
Wanneer het grieptijd is of wanneer een ziekte als SARS heerst, dragen mensen veel gezichtmaskers. Niet alleen omdat ze zelf wellicht ziek zijn, maar ook omdat hun omgeving loopt te proesten en te niesen en ze willen voorkomen dat ze binnenkort zelf ook door een naar griepvirus worden geveld. Bovendien is Tokio natuurlijk een zeer dichtbevolkte stad en zitten de metro’s in de spits helemaal bom vol. In zo’n geval is het niet eens zo’n gek idee om voor de zekerheid een masker te dragen om de verspreiding van bacteriën tegen te gaan en een infectie of griepje te voorkomen.

3. Vanwege hooikoorts of andere allergieën
In de lente hebben veel mensen last van hooikoorts. In dat geval dragen mensen vaak een masker om pollen tegen te houden, soms in combinatie met een speciale bril die volgens de producenten helpt om de ogen te ontzien in hooikoorts tijd.

4. Omdat je verlegen bent
Japanners zijn een zeer ingetogen volk. Met name vrouwen kunnen erg verlegen zijn. Zij zullen bijvoorbeeld niet zo snel zomaar een leuke jongen aanspreken en bij jongens kan dat andersom ook het geval zijn. Dit is één van de redenen dat host-en hostessbars zo populair zijn. In dergelijke bars betaal je entreegeld (dit kan overigens flink oplopen) en vervolgens kun je uit de vele gezichten iemand kiezen die je wel aanspreekt. Deze persoon zal je de hele avond drankjes ingeschenken en met je kletsen en hij of zij drinkt zelf ook aardig mee. Veel Japanners geven de voorkeur aan deze vorm van betaald gezelschap over iemand aanspreken in een club. Vanwege deze extreme verlegenheid zullen sommige mensen ook eerder hun gezicht verbergen achter een gezichtsmasker.

5. Omdat je een crimineel bent
Sommige criminelen, met name leden van de ‘yakuza'(Japanse maffia) of leden van criminele motor bendes, bijvoorbeeld Bosozoku, dragen vrijwel altijd een masker om hun identiteit te beschermen. Als je bijvoorbeeld op de posters bij de ‘koban'(het politie bureau) kijkt dan zie je vaak fotootjes hangen van Japanse criminelen die worden gezocht. Uiteraard doet de politie hun best om foto’s te plaatsen van mensen zonder masker op, maar soms komt het voor dat je er iemand tussen ziet met een gezichtsmasker op. Dit masker wordt dan dagelijks gedragen om herkenning te voorkomen.

6. Vanwege de droge lucht
Met name in de winter is de lucht heel droog in Tokio. De luchtvochtigheid is heel laag. Dit is volledig het tegengestelde van de zomer wanneer Tokio wel een broeikas lijkt met een luchtvochtigheid van soms wel 60-70%. De extreem droge lucht in de winter kan de gevoelige huid rond de neus en mond beschadigen en geeft ook een droge keel wat kan leiden tot keelpijn. Om dit te voorkomen zijn er mensen die speciaal voor deze weersomstandigheden een masker dragen.

7. Omdat het onderdeel is van je ‘look’
Er zijn veel vreemde kledingstijlen die in Tokio populair zijn. Je ziet de vreemdste dingen. Mensen in pyama pak en konijnenslippers, mensen met gekleurd haar in allerlei kleuren van de regenboog, mensen met vreemd gekleurde contact lezen, gothics, lolita’s, punkers, rockers, salary-men, hip-hop style en ga zo maar door. Er zijn ook mensen die de maskers als ‘fashion statement’ gebruiken, hoewel deze groep niet heel groot is.

People in Japan wearing masks as part of a fasion statement

Dit zijn de voornaamste redenen waarom Japanners een gezichtsmasker dragen. Het is onderdeel van het dagelijks leven en niemand kijkt er raar van op. Japanners zijn over het algemeen heel attent naar hun omgeving toe en willen vooral niet anderen tot last zijn. Dat is de voornaamste reden dat er maskers worden gedragen en natuurlijk om zelf niet ziek te worden.

Wat vind je zelf van gezichtmaskers? Zou je er zelf snel een dragen? Wel handig als je een koortslip hebt! Laat je reactie achter onder deze post bij de comments.

If you ever watch a tv show about Japan or walk around in Tokyo, you will notice that there are a lot of people wearing surgical face masks. In the Netherlands these masks are generally only seen in hospitals. Japan is different in that respect. Here you see them as a part of daily life.
‘Why do all these people wear these masks?’: is something you might ask yourself. Well there are several reasons for that. Here I will unveil some of the more common reasons for people wearing a face mask.
1. You are sick
When people have a cold or have the flu they generally wear a face mask so they do not infect others. Not everyone can just stay at home when they are not feeling well. Especially people with an ‘arubaito’ (part-time job) generally do not get paid if they stay at home sick. Even full-times in some companies do not have the luxury of staying home sick and have to sacrifice their holidays whenever they are sick. This is why people, when they are sick, still show up for work or school and just wear a mask so not to infect anyone else.

2. For precaution
When it is flu season or when a nasty virus like SARS is doing the rounds, you will find that generally more people wear surgical face masks. Niet because they are themselves infected or sick, but just out of precaution to not get affected by germs or airborn viruses. Of course Tokyo is one of the most densely populated areas in the world. Around rush hour it is hard to even board one of the many trains or subways that enter the station at a 3 minute interval. With all those people around you can imagine it is a lot easier to catch something so better safe than sorry is what most people think and wear a mask instead.
3. Because of hay fever or other allergies
In the spring there are a lot of people who are afflicted by hay fever and of course there are also those who have other allergies. Some even wear specially designed glasses that are supposed to keep out all of those nasty pollen, so hay fever season is definitely a time when you will see a lot more people wearing masks.

4. Because you are shy
Japanese are a very introverted people. Especially women can be very shy. For instance they will not easily approach a nice man to start to talk with him. Likewise the opposite holds true as well. Men often are too afraid to talk to women too or they feel too clumsy or ugly. I read about one guy who did not feel he could talk to women because he had hair on his fingers and thought this would be too off putting so he never had a date in his life. This is also one of the reason why host and hostess bars are so immensely popular in Japan. In these bars you have to pay an admission fee and are swon an array of photograps. From these you can choose the one you like most. This person will then entertain and flatter you throughout the night and pour your drinks. He or she drinks quite a bit as well and all on your tap! At the end of the evening the bill can be huge. Still Japanese rather pay for fake admiration rather than having to face rejection. Because of this affliction of being extremely shy, some Japanese prefer to hide their face behind a mask.

5. Because you are a criminal
Some criminals, especially members of ‘yakuza’ (Japanese mafia) or members of criminal biker gangs like Bosozoku wear face masks and sunglasses to hide their identity. If you happen to pass the ‘koban’ (police station) then you can see some mug shots of Japan most wanted. Although the police makes an effort to show the best possible and clearest pictures of people, it does sometimes happen that you will see someone on there with a face mask on. These guys wear these masks to hide behind and avoid prosecution.

6. Because of dry air
Especially in the winter the humidity in Tokyo is quite low and the weather is really dry. The opposite holds true in the summer when it feels like a green house with humidity soaring to a whopping 60-70%. This extreme dryness during the winter months can cause the sensitive skin around your nose and mouth to become raw and painful. Or you could get chapped lips. Your throat can also be affected by the dry air so there are some that opt for a face mask to keep the area around their nose and mouth moist and their mouth and throat as well of course.
7. Because it is part of your ‘look’
There are many different clothing styles that are popular. If you walk around town you will see the craziest things! I have even seen people walk around in pajama’s and bunny slippers! Especially in Harajuku, Shibuya and places like Shimokitazawa you will see people walking around with strangely colored hair, whacky clothes and shoes and choosing a style that would be altogether unthinkable in moderate countries like The Netherlands. I am especially perturbed by the colored and sometimes also oversized contact lenses some people wear. Some of the styles that are not uncommon are gothic, Lolita, punk, rock or hip-hop style. There is even a special ‘Shibuya style’. For some wearing a mask is therefore not only a matter of convenience, it is also a matter of style.

People in Japan wearing masks as part of a fasion statement

Now you know the main reasons why people in Japan wear a surgical mask that most people in other countries (except for hospital personnel) would not be caught dead in. It is a part of daily life and no one will look at you strangely when you wear a mask. Although I do have to admit that it is more uncommon for western people in Tokio to wear them. You usually only see Japanese walking around with these masks. Japanese are often very courteous towards their surroundings and do not want to bother anyone so they tend to use masks for this purpose and of course to prevent from getting sick.
What is your opinion on face masks? Would you ever wear one? Might be handy when you have herpes and have one of those nasty red looking bumbs on your lips. Leave a comment at the bottom of this page and let me know how you feel about it!

Japanlish: why it’s so difficult for Japanese to speak English

(For an English translation, please scroll down)

Japanese and English person introducing themselves.

In de meeste wereldsteden kun je met je Engels wel redelijk uit de voeten. Zeker basiszinnetjes om een taxi chauffeur uit te leggen waar je naartoe wilt, gaat meestal wel, ook al ben je in een niet Engels sprekend land.
Hoewel Tokio een grote metropool is, spreken de mensen over het algemeen niet of slecht Engels. Of als ze het al kunnen, dan willen ze het vaak niet.

Hoe kan dat nu zal je je vast wel afvragen. Nou, daar zijn een aantal redenen voor. Ik zal ze hieronder voor je opnoemen.

1. Japanners beginnen vaak heel laat pas met het leren van een vreemde taal. Meestal pas als ze op de middelbare school zitten. Het is bewezen dat als je later begint met het leren van een vreemde taal, dat dit veel lastiger op te pikken is dan wanneer je jonger bent.

2. Engelse les wordt vaak gedoceerd door een Japanner die zelf ook niet vreselijk goed de taal beheerst. Zeker de uitspraak is niet altijd even best waardoor de leerlingen het verkeerd aanleren. Bovendien wordt sowieso meestal de nadruk gelegd op het leren van de grammatica, het stampen van woordjes en het correct spellen van woorden. Doordat Japanse schoolkinderen over het algemeen weinig kans krijgen om het spreken in het Engels te oefenen is dit echt een belemmering voor het leren van de taal.

3. De grammatica is helemaal anders. In het Japans heb je geen lidwoorden zoals ‘de, het en een’. Dit is een van de dingen waar Japanners het meeste moeite mee hebben. Wanneer gebruik je nu wel een lidwoord en wanneer laat je het juist weg. Ook de woordvolgorde is compleet anders en de werkwoordsvervoegingen uiteraard ook. Ook voorzetsels hebben Japanners vaak moeite mee; op, aan, over, tegen, etc de keuze voor het juiste woord is voor hen vaak erg lastig.

4. Er zijn maar een beperkt aantal klanken in de Japanse taal. Het Japans is een klankentaal. Er bestaat wel zoiets als een alfabelt, (in het hiragana schrift en het katakana schrift) maar deze karakters symboliseren niet een letter maar een klank. In het Nederlands hebben we het alfabet en met het alfabet kun je ook nog eens een verscheidenheid aan extra klanken creëren zoals: oe, eu, au, etc In het Japans kan dat niet aangezien er dus vrijwel geen individuele letters zijn.

5. De Japanse taal kent veel ‘leenwoorden‘ maar die worden dan op z’n Japans uitgesproken en gebruikt. Japanners hebben ook nog eens een voorliefde voor het afkorten van alles, wat het er zeker niet gemakkelijk op maakt. Soms is nog wel te achterhalen wat het originele woord was, maar in sommige gevallen ben ik het spoor bijster wanneer ik deze leenwoorden probeer te ontcijferen. Voor leenwoorden heeft de Japanse taal ook nog eens een eigen ‘karakter-set’. Hiervoor gebruikt men katakana. Katakana wordt niet voor Japanse woorden gebruikt, maar dus alleen voor woorden die zijn overgenomen uit een andere taal.
Om even een paar voorbeelden aan te halen. ゴミ (gomi) betekent afval　ケシゴム (keshigomu) is een gummetje　スカート (sukato) is een rok　ビル (biru) dit woord kan zowel ‘bier’ betekenen (afgeleid van het Nederlandse woord), of gebouw (building) betekenen　デパー (depato) is een warenhuis　アッラフォ(arrafo) Iemand van rond de veertig. En dan zijn er natuurlijk nog de leenwoorden uit bijvoorbeeld het Portugees zoals ズボン (zubon) broek　イギリス (igirisu) Verenigd Koninkrijk. Klik hier voor meer leenwoorden in de Japanse taal die afkomstig zijn vanuit het Nederlands.
Doordat er met name veel Engelse woorden in het Japans voorkomen die op deze wijze (zie hierboven) worden uitgesproken, is het voor een Japanner lastig om om te schakelen van deze Japanse uitspraak naar de correcte Engelse uitspraak.

Good example of Japanese English!

Als je dan toch jezelf in het Japans verstaanbaar wil maken, dan zijn hier een aantal handige zinnetjes:

Domo arigatou gozaimasuVertaling:hartelijk bedankt (Je kunt ook alleen domo gebruiken)

Sumimasen desu ga…Vertaling:Excuseer me Goed te gebruiken aan het begin van de zin als je iets wilt vragen. B.v. Sumimasen desu ga, toire wa doko desu ka? Vertaling:Excuseer me, waar is het toilet?

… wa doko desu ka (de u is een zachte u en hoor je bijna niet) Vertaling: Waar is de/het…
toire…Vertaling: toilet
eki…Vertaling: station (zowel voor een metro- als treinstation te gebruiken!)
koban…Vertaling: politiebureau
[hilton] hoteru…Vertaling: [hilton] hotel]
yubinkyoku…Vertaling: postkantoor

…arimasu ka? Vertaling: heeft u ook…
nifu to foku… Vertaling: een vork en mes
supun…Vertaling: een lepel
chizu…Vertaling: een plattegrond/kaart
ohashi…Vertaling: eetstokjes
kokusaiteki kitte…Vertaling: internationale postzegels

ohayo gozaimasuVertaling:goede morgen
Kon’nichiwaVertaling:goedendag
konbanwaVertaling:goedenavond
matta kondoVertaling:tot ziens
sayounaraVertaling:vaarwel

ItadakimasuVertaling:bedankt voor geven Dit zeg je voordat je gaat eten met name wanneer iemand anders trakteert.
Oshokuji o otanoshimi kudasaiVertaling:eet smakelijk
goji sou sama deshita (de i spreek je niet uit in deshita)Vertaling:het was heerlijk/bedankt voor een fijne maaltijd

Ganbatte ne?!Vertaling:succes!

English:

Japanese and English person introducing themselves.

In most big cities around the world you can get by well enough if you speak English. Especially basic phrases to, for instance, explain to a cab driver where you want to go, usually is not such a problem, even when you are in a non-English speaking country. Eventhough Tokyo is a large metropolis, people generally do not speak English very well, or at all for that matter. And if they do, they often times feel embarrassed to use it and just pretend they don’t understand anything at all.

How is this possible, you might wonder? Well, there are a few reason. I’ll name them for you here.

1. Japanese people generally start learning English at a relatively ‘old’ age. When they are in high school. It has been proven that it is more difficult to learn a new language if you do not start with it early on in life.

2. English lessons are often times taught by a Japanese person who also does not have a great command of the language. Especially the pronunciation tends to be quite bad so they teach their students the wrong things. Also mostly the attention goes towards learning the grammar, learning new vocabularies and learning how to spell words correctly. Practicing the pronunciation is usually not done as much never mind conversation class. Since Japanese students have little opportunity to speak English, they generally do not learn to speak the language well.

3.The grammar is completely different. In Japanese you do not have a translation for ‘the’ or ‘a/an’. These words are omitted in the language. Therefore it is one of the most difficult things for a Japanese person to master. When to use ‘the’ or ‘a/an’ and when to omit it. Also the word order is different which accounts for the sometimes strange English sentences a Japanese person might utter. Another thing that is difficult are prepositions such as on, in, over, at, from, etc

4. In the Japanese language there are only a limited number of sounds you can use. The Japanese is a sound based language. They do have something similar to an alphabet, only every ‘letter’ or carachter represents a sound and not an individual letter. This is why it is difficult for Japanese to make compound sounds like ou, ei, au, th, etc. There are two kinds of characters that can be used to make sound words (other than the kanji that is based in Chinese writings.) There is the hiragana for Japanese words or to supplement kanji words and there is the katakana. The katakana is used for loanwords only.

5.The Japanese language has a lot of loan words. These are words from another language but usually altered to suit the Japanese needs and to fit into the language. Besides that Japanese love to abbrieviate words. This really makes it even more difficult to understand what they are saying. Sometimes you can still distinguish what the original word was with a bit of imagination. However often times it is almost impossible to deduce what the word was originally before undergoing ‘Japanification’. As I mentioned before these loan words can only be written down using the katakana based spelling method. Here are some examples:ゴミ (gomi) trash ケシゴム (keshigomu) eraserスカート (sukato) is a skirtビル (biru) this word can both mean ‘beer’ or ‘builing’ (biru comes from the Dutch word for beer; namely bier), デパー (depato) is a department storeアッラフォ(arrafo) Someone from around 40 (years old). Of course there are also loan words from languages that are harder to understand like for instance the Portugese. Take for instance these Portugese words ズボン (zubon) trousers　イギリス (igirisu) United Kingdom. Click here for more loan words in the Japanese language that are based on Dutch words.

6.Since most loan words come from the English language, it is very difficult for a Japanese person to switch from the ‘Japanese way of saying a word’ to the proper English way.

Good example of Japanese English!

If you do wish to communicate with a Japanese person, I recommend you learn some survival Japanese such as these phrases:

Domo arigatou gozaimasuTranslation: thank you very much (You may also just use ‘domo’)

Sumimasen desu ga…Translation:Excuse me Can be used at the beginning of a sentence when you would like to ask something. For instance: Sumimasen desu ga, toire wa doko desu ka? Translation:Excuse me, where is the toilet?

… wa doko desu ka (the u in desu is soft and can almost not be heard) Translation: Where is the…
toire…Translation: toilet
eki…Translation: station (Can be used for both rail way and metro stations)
koban…Translation: police station
[hilton] hoteru…Translation: [hilton] hotel]
yubinkyoku…Translation: post office

…arimasu ka? Translation: Do you have…
nifu to foku… Translation: a fork and knife
supun…Translation: a spoon
chizu…Translation: a map
ohashi…Translation: chopsticks
kokusaiteki kitte…Translation: international stamps

ohayo gozaimasuTranslation: good morning
Kon’nichiwaTranslation: good afternoon
konbanwaTranslation: good evening
matta kondoTranslation: see you next time
sayounaraTranslation: fairwell

ItadakimasuTranslation:thanks for giving (You say this before a meal especially when someone is treating you, the response is ‘dozo’).
Oshokuji o otanoshimi kudasaiTranslation: enjoy your meal (have a fun meal literally)
goji sou sama deshita (de i spreek je niet uit in deshita)Translation: it was lovely/thank you for a lovely meal

Ganbatte ne?!Translation: good luck!